انتشار گزارشی درباره زنانی که به کانادا سفر می‌کنند تا فرزندشان را اینجا به دنیا بیاورند تا آن‌ها به طور اتوماتیک شهروند کانادا بشوند به نگرانی‌هایی درباره فشار مضاعف به سیستم درمانی کشور و عدم امکان سرویس دهی مناسب به زنان باردار محلی دامن زده است
کانادا یکی از معدود کشورهایی است که هنوز از رویه کسب شهروندی بر پایه محل تولد بدون توجه به ملیت یا وضعیت سکونت والدین پیروی می‌کند.
در یکی از بیمارستانهای بریتیش کلمبیا که تمرکز چنین زایمان‌هایی بالاست، شکایت‌هایی درباره این ثبت شده که موج ورود این بیماران غیرساکن که به عنوان توریست‌های زایمان هم شناخته می‌شوند، باعث کاهش کیفیت مراقبت ارایه شدن برای مادران نزدیک به زایمان کانادایی و به تقلا افتادن پرستاران شده است.
بعضی از این بیماران هزینه‌های بیمارستان و دکترها را پرداخت نمی‌کنند و باعث می‌شوند هزینه نهایی گردن مالیات‌دهندگان و تامین‌کنندگان خدمات فردی بیفتد.
ارقام منتشرشده توسط انستیتو اطلاعات سلامت کانادا و چند بیمارستان واقع در کبک نشان می‌دهند حدود 5 هزار زایمان توسط غیرساکن‌ها در کشور در سال 2018 صورت گرفت که نمایانگر افزایشی معادل با 15 درصد نسبت به سال قبل بود.
با استناد به مدارک کسب شده از سازمان سلامت ساحلی ونکوور که سازمان مسئول سلامت اداره بیمارستان ریچموند واقع در جنوب ونکوور است، در این بیمارستان غیرساکن‌ها مسئول تقریبا یک چهارم تمام زایمان‌ها هستند. از سال 2013/14 تا به حال تعداد زایمان‌های انجام شده توسط غیرساکن‌ها در این بیمارستان سه برابر شده است. والدین، که خیلی‌های‌شان هم اهل چین هستند، پول مراقبت خود را به صورت خصوصی و اغلب به صورت نقدی پرداخت می‌کنند، ممکن است انگلیسی صحبت نکنند و با سیستم مراقبت از سلامت کانادا آشنا نیستند.
پرستارها می‌گویند این موج ورودی باعث شده بار کاری آن‌ها بیشتر بشود و کیفیت مراقبت پایین بیاید. یکی از پرستاران گفت: «زمان‌هایی هستند که حتی افرادی که اینجا زندگی می‌کنند سرویسی که لازم دارند را دریافت نمی‌کنند».
وقتی این واحد بسیار شلوغ است، یکی از پرستاران گفت خدماتی مانند تست‌های پیش از زایمان برای چک کردن سلامت نوزاد مادران محلی و دیگر تست‌های مربوط به چک کردن فاکتورهای ریسک مادر و فرزند به تعویق می‌افتند یا کلا کنسل می‌شوند.
او گفت: «اغلب مجبوریم تصمیم بگیریم نیازهای چه کسی بیشتر از همه است و بقیه را برای روز بعد رها کنیم که دوباره با همان موقعیت مواجه می‌شویم».
یک پرستار دیگر گفت: «سی‌سکشن‌های برنامه‌ریزی‌شده نرمال یا اضافی ما تمام روز اینجا دراز می‌کشند و بعد از اینکه سرم آن‌ها قطع می‌شود آن‌ها را به خانه می‌فرستیم و می‌گوییم فردا برگردید. اما کسی که خصوصی پول پرداخت می‌کند هرگز خانه نمی‌رود و همان روز سی‌سکشن خود را دریافت می‌کند. او را جا می‌دهند چون هیچ کس نمی‌خواهد آن 5 هزار دلار را از دست بدهد. اما زنان باردار محلی ما تمام روز آنجا دراز کشیده‌اند و بدون اینکه هیچ آب و غذایی بخورند منتظر هستند و هیچ کس علاقه‌ای به حرکت دادن آن‌ها ندارد».
بیمارستان برای زایمان‌های پرداخت خصوصی نیازمند پیش‌پرداخت است: 10 هزار دلار برای زایمان رحمی و 16 هزار دلار برای سزارین. با استناد به داده‌های منتشر شده از طریق درخواست آزادی اطلاعات از سازمان سلامت ساحلی ونکوور، بیش از 18 میلیون دلار از سال 2017 به بعد برای زایمان غیرساکن‌ها پرداخت شده است.
پرستاران می‌گویند شاهد این نبوده‌اند که این پول خرج تسهیل بار کاری آن‌ها بشود. یکی از پرستاران گفت: «مقدار پولی که از طریق پرداخت‌های خصوصی وارد ریچموند می‌شود باعث بهبود وضعیت کاری ما نمی‌شود».
اتحادیه آن‌ها می‌گوید این یک مشکل است. کریستین سورنسن رییس اتحادیه پرستاران بریتیش کلمبیا می‌گوید: «مسلما فکر می‌کنم که اضافه کردن بیماران بیشتر به سیستم مراقبت از سلامتی که به اندازه کافی نیروی کاری ندارد و به خوبی تامین مالی نمی‌شود باعث شکل‌گیری چالش‌های بیشتر شده است».
او گفت اتحادیه به طور مداوم از پرستاران بیمارستان ریچموند شکایت می‌شنود اما آن‌ها تا به حال به صورت رسمی از بیمارستان شکایت نکرده‌اند.
سازمان ناظر سلامت منطقه به سوالی درباره اینکه چطور تا به حال به شکایت‌های ثبت شده از سوی پرستاران پاسخ داده جواب نداد. با وجود اینکه این زایمان‌ها دارند پول بیشتری وارد بیمارستان می‌کنند، پولی که باید به سازمان‌های سلامتی و دکترهای فردی پرداخت بشود همیشه تسویه نمی‌شود.
با استناد به مدارک منتشرشده توسط سازمان سلامت ساحلی ونکوور، بیش از 2 میلیون دلار بدهی در نتیجه زایمان‌های انجام شده توسط غیرساکنان از سال 2017 تا به حال فقط در بیمارستان ریچموند ثبت شده است. این شامل هر گونه بدهی صاف شده نمی‌شود.
