موزز لام و تروی پاکوئت دارند هوای تازه را ذخیره و فشرده می‌کنند و از آن پول خوبی در می‌آورند.
این دو کارآفرین آلبرتایی نخستین بار در سال 2015 به خاطر کنجکاوی‌های خود خبرساز شدند. شرکت آن‌ها که وایتالیتی ایر نام دارد، مخاطب را یاد قوطی‌های «پِری ایر» از فیلم «توپ‌های فضایی» می‌اندازد.
اما لام می‌گوید کارشان به هیچ وجه جوک نیست و طی دو سال اخیر از طریق فروش قوطی‌های هوا به صورت آنلاین و از طریق مغازه‌های خرده‌فروشی در کره جنوبی توانسته‌اند 300 هزار دلار فروش در سال داشته باشند. آن‌ها همچنین می‌خواهند کارشان را گسترش دهند و در عین مذاکره با توزیع‌کنندگان اروپایی امید دارند به زودی بتوانند وارد بازارهای چین و هند هم بشوند که می‌گویند آن موقع میلیون‌ها دلار فروش خواهند داشت.
لام گفت رساندن این شرکت غیرعادی به این نقطه چالش برانگیز بوده چون بیشتر توزیع‌کنندگان و خرده‌فروشان نمی‌دانند دقیقا باید چه برداشتی از وایتالیتی ایر داشته باشند. او گفت هنوز دارند روی این کار می‌کنند که کاری کنند «مردم با ایده حمل‌و‌نقل هوا از یک نقطه دنیا به نقطه‌ای دیگر عادت کنند.»
او اضافه کرد: «شرکت‌های هوای بسیاری وجود دارند. مثلا شرکت‌های فیلتر هوا و شرکت‌های ماسک‌های تنفسی وجود دارند. اما ما متفاوت هستیم چون داریم هوای تمیز و پاکیزه را می‌گیریم و آن را از نقطه‌ای از جهان به نقطه‌ای دیگر منتقل می‌کنیم. هوای کثیف را نمی‌گیریم که فیلتر کنیم.»
یک بطری هوا که همراه ماسک تحویل داده می‌شود و برای تقریبا 160 نفس یک ثانیه‌ای کافی است در مغازه آنلاین این شرکت قیمتی 32 دلاری دارد. هوا مستقیم از کوه‌های آلبرتا می‌آید و از طریق تیوب‌های بزرگ درون یک مکنده هوا کشیده می‌شود که پشت یک وانت قرار داده شده است.
لام می‌گوید: «بازار هدف اصلی ما مسلما چین، هند، کره، ویتنام و دوبی است، جاهایی که کلی آلودگی هوا وجود دارد. در چین ما مدیر عامل‌های بزرگ شرکت‌های بزرگی را داریم که محصولات‌مان را می‌خرند چون می‌خواهند هوای تازه را تجربه کنند، هوای تازه را استنشاق کنند تا بتوانند سخت‌تر و بیشتر کار کنند.»
هوای آن‌ها در دو نوع بانف و لیک لوییز ارایه می‌شود و لام گفت در میان توریست‌هایی هم هوادار دارد که از این لوکیشن‌های معروف کانادایی بازدید کرده‌اند و چیزی غیر از زنجیر کلید و تی‌شرت برای به یاد داشتن آن می‌خواهند.
او گفت: «پیش از این راهی نداشتند که هوای تازه را با خودشان به عنوان یادگاری به خانه ببرند. اما حالا می‌توانند این کار را بکنند.»
