یارانه دولتی

با گذشت چند ماه همه گیری ویروس کرونا در کانادا بیش از دو میلیون شغل از میان رفت واز زمان اعلام پرداخت کمک اضطراری نقدی ، نزدیک به هفت میلیون کانادایی برای دریافت آن ثبت نام کرده اند که تقریبا بیست درصد جمعیت کشور را شامل می شود.

با این حال برخی از کارشناسان مطرح می کنند زندگی در دوران پیش از همه گیری کرونا هم برای بسیاری از کانادایی ها سخت بود و وجود کووید 19 تنها شرایط را برای آنها سخت تر کرده است .

اولین فورگت از کارشناسان اقتصادی دانشگاه منیتوبا در این زمینه می گوید :«برخی در همان دوران هم درآمد خوبی نداشتند و به سختی زندگی می کردند ولی عده زیادی هم بودند که تصور می کردند شغل تضمین شده ای دارند و می توانند برای همیشه شغل شان را حفظ کنند . ولی آنها هم بخاظر شرایط جدید نیازمند شده اند و برای کمک دریافت دولتی ثبت نام کرده اند. شاید یکی از مزایای همه گیری کرونا این بود که متوجه شدیم زندگی ها به نوعی به هم بستگی دارد.

فورگت معتقد است دولت باید با محاسبه اینکه تامین نیازهای اولیه زندگی چقدر هزینه دارد، با توجه به درآمد خانوار در ماه برای جبران کسری ها کمک مالی کند.

برخی مطرح می کنند این گونه پول پاشی های دولتی می تواند منجر به از بین رفتن روحیه کار و تلاش در افراد شده و به قولی هیچکس در صورت دریافت یارانه ماهیانه به فکر کار کردن نمی افتد.

اما فورگت تجریه دهه 1970 در استان منیتوبا را یادآور می شود که طی آن 30 درصد از جمعیت شهر داوفین درآمد تضمین شده ماهیانه داشتند. در آن دوره آزمایشی ، میزان خشونت در جامعه کاهش یافت ، سلامت روانی بالاتر رفت و حتی کسانی که به سرکار برنگشتند، از وقت شان برای کارهای مثبت از جمله تحصیل و گذراندن دوره های تکمیلی استفاده کردند.

اما همه در منیتوبا چنین اعتقادی ندارند. اواخر ماه گذشته برایان پالیستر نخست وزیر دولت استانی به صراحت گفت برنامه های کمک مالی دولت فدرال عمدتا با این هدف پرداخت می شود که شما سر کار نروید ! برخی از کارفرمایان هم اشاره کرده اند کارگران ترجیح می دهند کمک مالی دولتی بگیرند تا اینکه سر کار بیایند.

برخی اشاره می کنند جوانان ، کارگران کم مهارت و شاغلان پاره وقت به مراتب بیش از سایرین تحت تاثیر بحران کووید 19 قرار گرفته اند و اگر قرار است برنامه کمک مالی دولت ادامه یابد ،این گروه باید در اولویت باشند. اما در عین حال این کمک ها نباید به اندازه ای باشد که انگیزه آنها برای ورود جدی و حرفه ای به بازار کار را کاملا از بین ببرد

یک تحلیل جدید اقتصادی می‌گوید یک درآمد پایه همگانی 22 هزار دلار در سال برای تمام کانادایی‌های بزرگسال از نظر مالی عملی است و تقریبا تمام فقر در کشور را از بین می‌برد اما چنین چیزی نمی‌تواند بدون افزایش مالیات برای افراد دارای درآمد بیشتر و نرخ مالیات بالاتر برای شرکت‌ها عملیاتی بشود.

تحلیل شبکه درآمد پایه کانادا (BICN) از یک پایگاه داده شبیه‌سازی و همچنین مدلی از مرکز آمار کانادا استفاده کرد تا تخمین بزند چطور سه برنامه درآمد پایه متفاوت می‌توانند عملیاتی بشوند. این تحلیل 22 هزار دلار را به این دلیل انتخاب کرد که تخمینی از نقطه قطع برای تعدادی از سنجش‌های مختلف فقر است.

نتیجه این بود که هر سه برنامه می‌توانند عملا فقر را در کانادا نابود کنند و سهم افرادی که پایین‌تر از خط فقر زندگی می‌کنند تا سقف 95 درصد بسته به نوع برنامه کاهش پیدا خواهد کرد. خانواده‌هایی که در 10 درصد کف جامعه هستند می‌توانند شاهد افزایش درآمد قابل خرج خود به میزان 3.5 تا 4.5 برابر درجات فعلی باشند. به این ترتیب کشور همچنین شاهد افتی آنی و چشمگیر در شکاف درآمدی خواهد بود.

ایده اول این است که همه افراد بین 18 تا 64 سال یک درآمد پایه دریافت کنند که مازاد بر درآمد خودشان خواهد بود و به این ترتیب هیچ کس کمتر از 22 هزار دلار در سال نخواهد داشت. با رشد درآمد فرد، میزان درآمد پایه کاهش پیدا می‌کند و به ازای هر دلاری که دریافت‌کنندگان از محل کار خود بگیرند، 40 سنت از درآمد پایه خود را از دست می‌دهند. افراد مسن انواع مختلف درآمد بازنشستگی خود را حفظ می‌کنند. هزینه این برنامه 134.45 میلیارد دلار خواهد بود.

ایده دوم مانند اولی است، با این تفاوت که شامل افراد مسن هم می‌شود و آن‌ها را مشمول درآمد پایه می‌کند. برنامه مزیت کودک کانادا هم برای والدین باقی می‌ماند. هزینه سالانه این برنامه 187.49 میلیارد دلار خواهد بود.

ایده سوم به این صورت است که دولت به همه بدون توجه به میزان درآمد، 22 هزار دلار بدهد. این با فاصله پرهزینه‌ترین انتخاب است اما بیشتر هزینه آن باید از طریق اخذ مالیات بیشتر در افراد براکت‌های بالا تامین بشود. هزینه نهایی این برنامه 637.86 میلیارد دلار خواهد بود.

چهار نفر که تحت یک پروژه پایلوت دولتی درآمد ماهیانه تضمین شده دریافت می کردند می‌کردند حالا به خاطر کنسل شدن این پروژه از دولت محافظه‌کار پیشرو انتاریو شکایت کرده‌اند!!

شاکیان گفته‌اند کنسل شدن این برنامه باعث وقوع حملات عصبی، اضطراب و افسردگی در بین آنها شده استو آن‌ها نتوانسته‌اند هزینه‌های تحصیل، درمان یا سرمایه‌گذاری در کسب‌و‌کارهای خود را پرداخت کنند و به این خاطر خواستار دریافت 200 میلیون دلار  غرامت شده‌اند.

دولت لیبرال سابق این پروژه را در ماه آوریل سال 2017 اعلام کرد تا بتواند برای شرکت‌کنندگان در سه شهر انتاریو یعنی همیلتون، تاندر بی و لینزی یک درآمد پایه سالانه تضمین‌شده فراهم کند و هدفش از این کار تبدیل کردن این حرکت به یک پروژه سه ساله بود. مشارکت‌کنندگان مجرد سالی تا سقف 16989 دلار دریافت می‌کردند و زوج‌ها می‌توانستند تا سقف 24027 دلار دریافت کنند .

با وجود اینکه حزب محافظه‌کار قرار بود این پروژه پایلوت را حفظ کند، در ماه جولای اعلام کرد آن را کنسل خواهد کرد. لیسا مک‌لئود وزیر کودکان، جوامع محلی و خدمات اجتماعی گفته این برنامه انگیزه شرکت‌کنندگان برای کار پیدا کردن را از آن‌ها می‌گرفت.

با این حال وکیل این چهار نفر در بیانیه شکایت آن‌ها نوشت پرداخت‌های ماهیانه‌ای که شاکیان دریافت می‌کردند بیشتر از درآمد آن‌ها از چند منبع مختلف از جمله کار، دریافتی ها بابت معلولیت و مزایای دیگر بود.

او گفت دانا بومن یکی از شاکیان می‌توانست با این پول هزینه غذای خوب، لباس پایه و سفر خود را تامین کند تا بتواند از نوه‌هایش حمایت کند. درآمد او حدود 13 تا 14 هزار دلار در سال افزایش پیدا کرده بود. وقتی او فهمید این برنامه کنسل شده دچار حمله‌ قلبی مزمن شد که هنوز نتوانسته کامل از آن بهبود پیدا کند.

وکیل شاکی‌ها همچنین گفت گریس ماری دویل هیلیون دیگر شاکی پرونده می‌توانست با پول دریافتی از این برنامه در یک برنامه آموزشی کالج شرکت کند. وقتی او فهمید پروژه کنسل شده، اضطراب و افسردگی شدیدی تجربه کرد و زندگی اش دگرگون شده است!!