هزینه اجاره ونکوور

پس از سالها رشد اجاره بها در شهرهای بزرگ کانادا ، همه گیری ویروس کرونا و تعطیلی بخش عمده ای از اقتصاد کشور سبب شد تا افرادی که بدنبال سرپناهی برای اجاره هستند ، با قیمتهای کمتری روبرو شوند.

در شرایطی که از هر ده کانادایی شاغل ، سه نفر شغل خود را ازدست داده اند و یا با کاهش درآمد روبرو هستند ، اجاره درخواستی صاحبخانه ها در اکثر شهرهای کانادا نسبت به ماه گذشته کمتر شده است .

در ماه آوریل به طور متوسط اجاره درخواستی 3.2 درصد کاهش داشته و به 1842 دلار در ماه برای انواع خانه های استیجاری رسیده است .

البته این شرایط در حالی ایجاد شده که بسیاری از خانوارهایی که مستاجر هستند ، بنا به دلایل مختلف توانایی پرداخت تمام و یا بخشی از اجاره بها را ندارندو همین مسئله برخی از صاحبخانه ها را ناچار کرده تا برای پر کردن واحد خالی شان اجاره درخواستی را کاهش دهند.

با توجه به کمک مالی 2000 دلاری دولت فدرال در ماه و برخی کمک های دولتهای استانی از جمله کمک 500 دلاری دولت بریتیش کلمبیا ، بانک CIBC در گزارشی اشاره کرده بین 75 تا 90 مستاجرین کانادایی ، اجاره ماه می را پرداخت کرده اند. بخش عمده ای از پرداختی ها مدیون کمک دولتی است و مشخص نیست پس از پایان این کمک ها در ماه آگوست سرنوشت اجاره بها به کجا خواهد رسید.

کاهش اجاره در شهر تورنتو کمی بیشتر بوده و واحد یک خوابه 4 درصد و واحد دو خوابه 7.7 درصد کاهش اجار بها داشته اند. در ونکوور واحد یک خوابه 5.6 درصد و واحد دو خوابه 15 درصد کاهش داشته اند.

به گزارش بانک CIBC دو عامل در کاهش اجاره بها در دو شهر تورنتو و ونکوور موثر بوده اند. عامل نخست کاهش شدید مهاجرین و کوچ دانشجویان بین المللی به کشورهایشان بخاطر کووید 19 است که تقاضا برای واحدهای استیجاری را به شدت کاهش داده و باعث شده تا مالکینی که روی دریافت اجاره برای پرداخت وام مسکن حساب کرده بودند ، هراسان وناامید به دنبال مستاجر جدید با قیمت پایین تر باشند.

عامل دوم از بین رفتن درخواست برای اجاره کوتاه مدت و سرویس ایر بی ان بی است که با توجه به شرایط وخیم صنعت توریسم و عدم ورود مسافران خارجی به کشور ، بخش عمده ای از این واحدها را وارد بازار اجاره بلند مدت کند.

دو هفته ای می شود که کارلا مونستون آخرین چک حقوقش را دریافت کرده . او که مادری مجرد است در شهر جورج تاون انتاریو زندگی می کند و تا هفته قبل به عنوان مدیر اجرایی یک مدرسه رقص خصوصی مشغول به کار بود اما حالا کار تعطیل شده و او باید به دنبال درآمد تازه ای برای گذران زندگی با فرزند سه ساله اش باشد. او پس انداز کافی در بانک ندارد و سعی کرده تا با مدیریت ساختمان محل سکونتش تماس بگیرد و پرداخت اجاره را به تعویق بیاندازد اما تابحال موفق نشده . او با ناراحتی اشاره می کند که مادرش صاحب بیزینس شخصی بود که بخاطر ویروس کرونا تعطیل شده و پدرش هم از کار به صورت موقت اخراج شده و به این ترتیب او شانس زیادی برای دریافت کمک از آنها ندارد.

در حالیکه برخی دولتهای استانی از جمله بریتیش کلمبیا کمکهایی را برای مستاجرین در نظر گرفته اند اما این کمک ها پس از موعد اول آوریل پرداخت می شود و بسیاری از مستاجرین نگران هستند در صورتی که چکهای اجاره آنها از سوی صاحبخانه ها نقد شود ، تکلیف آنها در ادامه ماه آوریل برای مخارج چه خواهد شد.

از سوی دیگر برخی از صاحبخانه ها کاملا به مبلغ اجاره خانه وابسته هستند و آنها هم نگران هستند در صورتی که پرداخت اجاره به عقب بیافتد ، هزینه های جاری خود را چگونه تامین کنند.

نگرانی برخی از صاحبخانه های در شهرهایی چون تورنتو بیشتر است چون کمپینی در این شهر براه افتاده که با نصب پوسترهایی از مستاجرین می خواهد تا اجاره ماه آوریل را پرداخت نکنند !

امبرلی تینینگا و همسرش یک خانه و زیر زمین آن را به دو خانواده اجاره داده اند و با دریافت اجاره خانه از این دو گذران زندگی می کنند . امبرلی که باردار است ، همراه با همسر و دو فرزندش در بومن ویل زندگی می کنند و با توجه به اینکه مغازه همسرش پس از همه گیری ویروس کرونا بسته شد ،همه امیدش به مبلغ اجاره های دریافتی است و با نگرانی چنین کمپین هایی و واکنش مردم را دنبال می کند.

مطالعه‌ای که سعی کرده نشان بدهد شهرها چطور ثروت‌شان را تقسیم کرده‌اند اتاوا را در میان بهترین‌ها در دنیا قرار داده، اما دیگر شهرهای کانادا عملکردی خیلی خوب نداشته‌اند.

پایتخت کانادا در رده‌بندی 113 شهر در سراسر دنیا در زمینه «رفاه فراگیر» در رتبه هشتم قرار گرفته است. این مفهومی جدید است که به نوعی به درک بهتر نابرابری اقتصادی و اجتماعی کمک می‌کند. اتاوا بالاترین رده‌بندی را در میان تمام شهرهای آمریکای شمالی داشته است.

«شاخص رفاه و شمول» که توسط نهادها و دولت‌های محلی در منطقه باسک اسپانیا تامین مالی می‌شود، شهرها را بر پایه تعدادی فاکتور فراتر از اندازه اقتصاد رده‌بندی می‌کند که از جمله آن‌ها می‌توان به مقرون به صرفه بودن مسکن، دسترسی به آموزش و اینترنت، ایمنی فردی، کیفیت محیط زیست و «تراکم دکترها» به عنوان معیاری برای دسترسی به خدمات مراقبت اشاره کرد.

برونو لنوین موسس شرکت مشاوره کسب‌و‌کار D&L Partners که داده‌های این گزارش را جمع‌آوری کرده می‌گوید: «شمول اقتصادی و اجتماعی هرگز تحت این درجه از موشکافی نبوده و رده‌بندی‌ها نشان می‌دهند که شاخص‌های اصلی اتاوا محیط زیست پاک و کیفیت بالای زندگی به صورت کلی هستند».

او اضافه کرد که این عناصر «کلید اطمینان حاصل کردن از این هستند که تمام جمعیت یک شهر می‌تواند از مزایای یک جامعه حقیقتا برابر بهره ببرد».

مونترال در میان شهرهای کانادایی دومین رده‌بندی خوب را داشت و در رتبه بیست‌و‌ششم قرار گرفت. در میان شهرهای آمریکایی، واشنگتن (یازدهم)، سیاتل (چهاردهم) و بوستون (شانزدهم) وضعیت بهتری داشتند.

اما نظرسنجی به این نتیجه رسید که مونترال که بزرگ‌ترین شهر در آمریکای شمالی است و شهردار آن زن است، در زمینه شمول جنسیتی در رده اول قرار دارد. 

تورنتو در رتبه سی‌و‌پنجم قرار گرفت و از نظر شمول نزدیک به لندن (سی‌‌و‌سوم) و نیویورک سیتی (سی‌‌و‌هشتم) قرار داشت. هیچ شهر دیگری از کانادا مورد مطالعه قرار نگرفت.

رده‌بندی نسبتا ضعیف تورنتو نشان می‌دهد که شهرهای ثروتمند ضرورتا در تامین کردن شرایط بهتر برای حاشیه‌ای‌ترین شهروندان خود بهتر نیستند. مطالعه به این نکته اشاره کرد که هیچ نوع هم‌پوشانی بین 10 شهر ثروتمند دنیا و 10 شهر دارای شمول اقتصادی و اجتماعی دنیا وجود نداشت.

محققان اخطار دادند که شکست در رسیدگی به نابرابری‌ها می‌تواند عواقب اجتماعی بسیار جدی داشته باشد.

لنوین در بیانیه‌ای گفت: «ناآرامی‌های اخیر در شهرهایی به گوناگونی پاریس، هنگ کنگ و سانتیاگو همگی خاستگاه‌های بسیار متفاوتی دارند. با این حال، آن‌ها نشان می‌دهند که تنش‌های جدید ممکن است حتی در شهرهایی شکل بگیرند که نسبتا ثروتمند هستند. نابرابری‌ها – چه واقعی و چه انگاشته‌شده – به عنوان یک ماشه عمل می‌کنند و نیروی پشت بی‌ثباتی‌ها هستند».

شکی وجود ندارد که بسیاری از اجاره‌نشین‌های ونکوور طی پیدا کردن خانه‌ای که با نیازهای‌شان همخوانی دارد به مشکل خورده‌اند و این مسئله در نتایج نظرسنجی انجام شده توسط شهر هم دیده می‌شود.

نتایج نظرسنجی که به شهرداری ارایه شده‌اند چالش‌های بازار مسکن اجاره‌ای را تحلیل می‌کنند و نشان می‌دهند که 39 درصد از پاسخ‌دهندگان گفته‌اند کرایه کردن یک خانه «سخت» است و 25 درصد گفتند «خیلی سخت» است.

در پاسخ به اینکه چند وقت پیش از پیدا کردن خانه اجاره‌ای فعلی‌شان دنبال آن گشتند، 26 درصد گفتند دو ماه، 16 درصد گفتند سه ماه و 16 درصد دیگر هم گفتند چهار ماه یا بیشتر.

نزدیک به نیمی از پاسخ‌دهندگان گفتند در خانه اجاره‌ای‌شان یک اتاق خواب دارند و 31 درصد گفتند در یک استودیو زندگی می‌کنند. این در حالی است که 20 درصد در واحدی با دو اتاق خواب و تنها یک درصد در واحدی با سه یا تعداد بیشتری اتاق خواب زندگی می‌کنند.

پنج دلیل اصلی ذکر شده توسط پاسخ‌دهندگان برای انتخاب خانه‌شان بودجه، محله، نزدیک بودن به ترانزیت عمومی، مناسب بودن برای حیوان خانگی و نزدیک بودن به محل کارشان بودند.

پنج دلیل اصلی برای تصمیم نقل‌مکان هم علاقه به داشتن فضای زندگی بیشتر، افزایش اجاره خانه در محل زندگی قبلی، مشکلات مدیریت ساختمان، تغییر شغلی یا مکانی و علاقه به تغییر دادن محله بودند. 46 درصد گفتند حس ارتباط و نزدیکی با محله‌ فعلی‌شان نمی‌کنند.

49 درصد از پاسخ‌دهندگان گفتند برنامه‌ای برای نقل مکان حداقل برای یک سال آینده ندارند و 35 درصد گفتند می‌خواهند در آینده نزدیک نقل مکان کنند. با توجه به اینکه نرخ خالی بودن خانه‌های اجاره‌ای تنها یک درصد است، تعجبی ندارد که بسیاری از اجاره‌کنندگان علاقه‌ای به گشتن دنبال خانه جدید نداشتند.

یکی از پاسخ‌دهندگان گفت: «کل عصر را صرف گشتن آنلاین برای یک خانه اجاره‌ای می‌کردم و وقتی فردا صبح زنگ می‌زدم آنجا گرفته شده بود. تا جایی این مسئله پیش رفت که ترسیده بودم و درمانده شده بودم. پیدا کردن یک آپارتمان در ونکوور یک کار تمام وقت است».

46 درصد از پاسخ‌دهندگان در سال 2018 وارد خانه کرایه‌ای جدیدشان شده بودند. نرخ میانه بین پاسخ‌دهندگان در هنگام نقل‌مکان 1625 دلار بود و 29 درصد از آن‌ها بین 1000 دلار و 1499 دلار، 35 درصد از آن‌ها بین 1500 دلار و 1999 دلار، 18 درصد بین 2000 دلار و 2499 دلار و 4 درصد 2500 دلار یا بیشتر اجاره می‌دادند.

در رابطه با درصد درآمد خانوار پیش از مالیات که برای پرداخت اجاره صرف می‌شود، 29 درصد گفتند 20 درصد تا 30 درصد، 25 درصد گفتند 30 درصد تا 40 درصد، 18 درصد گفتند 40 درصد تا 50 درصد و 16 درصد گفتند 50 درصد یا بیشتر از آن را خرج می‌کنند. پیش از مالیات، 34 درصد از پاسخ‌دهندگان گفتند درآمد کل خانوارشان 80 هزار دلار تا 150 هزار دلار، 30 درصد گفتند 50 هزار دلار تا 80 هزار دلار و 13 گفتند 30 هزار دلار تا 50 هزار دلار است.