صاحب‌خانه اهل هلیفکس برای بیرون انداختن مستاجر ،درها و پنجره‌ها را برداشت

صاحب‌خانه‌ای اهل هلیفکس درها، پنجره‌ها و شیر آب سینک آشپزخانه را از آپارتمانی در فرویو برداشته تا زوجی که آنجا زندگی می‌کنند مجبور شوند آنجا را ترک کنند.

ملودی بالدوک گفت: «شوک عظیمی است که به خانه بیایی و ببینی که عملا به خانه‌ات حمله شده است.»

او و همسرش لاریسا فارست مدتی است که با صاحب‌خانه‌شان آدام برت مشکل داشته‌اند. صاحب‌خانه گفت آن‌ها مستاجران خوبی نبوده‌اند، اجاره‌خانه نمی‌دهند، با همسایه‌ها دعوا می‌کنند و به ساختمان آسیب وارد می‌کنند.

وقتی قرارداد آن‌ها در پایان آوریل تمام شد، برت تمدید نمی‌کرد، اما به گفته خودش سعی کرد با آن‌ها تعامل کند تا بدهی‌شان را پرداخت کنند. او این زوج را در یکی دیگر از ساختمان‌هایش مستقر کرد ولی آن قرارداد هرگز نهایی نشد و برت در پایان ماه مه برق واحد را قطع کرد.

بعد از تقریبا چهار ماه، برت شروع به برداشتن چیزهایی از ساختمان کرد چون می‌گوید صبرش را از دست داده بود. برت قبلا هم از طریق ایجاد اختلال در نوسازی خانه و افزایش اجاره‌خانه سعی در بیرون راندن مستاجران خود کرده بود اما می‌گوید این نخستین باری است که چیزهای اساسی را برمی‌دارد.

فیونا ترینور که حالا وکیل بالدوک و فارست است، گفت تاکتیک‌های برت در این مورد و مواردی که قبلا گزارش شده‌اند قابل قبول نیستند و مصداق «زورگویی» تلقی می‌شود.

او گفت: «نمی‌دانم این نوع رفتار رایج هست یا نه، اما مسلما قبلا هم چنین چیزهایی از صاحب‌خانه‌های هلیفکس شنیده شده است.»

برت می‌گوید دستور دادگاهی برای بیرون راندن بالدوک و فارست تا آن روز عصر را داشت اما وکیل مستاجران می‌گوید شواهدی از چنین چیزی ندیده است. او در عین حال شکایتی نزد شهرداری منطقه‌ای هلیفکس علیه صاحب‌خانه ثبت کرده است.

لایحه اجاره‌نشینی مسکونی استان می‌گوید صاحب‌خانه نمی‌تواند بدون اجازه مستاجر در ورودی منزل را تغییر بدهد اما بالدوک و فارست ماه‌هاست که قرارداد نداشته‌اند و حفاظت از آن‌ها تحت قانون محدود است. آن‌ها می‌گویند بعد از ماه‌ها جستجو جایی برای رفتن پیدا نکرده‌اند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه خرید و فروش مسکن در ونکوور بزرگ با شماره تلفن 6045001010 تماس بگیرید

برای «طبقه متوسط بودن» در تورنتو باید سالی 135 هزار دلار درآمد داشته باشید

گزارشی جدید که درباره هزینه زندگی در تورنتو منتشر شده نشان می‌دهد که برای حمایت از یک سبک زندگی متوسط و طبقه میانه در سال 2020 یک فرد باید بسیار بیشتر از 100 هزار دلار درآمد داشته باشد.

این رقم بر پایه محاسبه چند فاکتور در گزارشی توسط شرکت فانگ و شرکا منتشر شده است. این فاکتورها شامل قیمت چیزهایی ماند خواروبار، قسط ماشین، وام مسکن، بنزین، مالیات املاک و پرداخت قبض‌های مختلف می‌شود.

ویکتور فانگ از این شرکت گفت بعد از ترکیب کردن تمام این هزینه‌ها، یک فرد مجرد متوسط بدون فرزند باید درآمد سالانه معادل 135 هزار دلار داشته باشد تا در تورنتو طبقه متوسط حساب بشود.

این درآمد سالانه به فرد اجازه می‌دهد هزینه یک خانه متوسط در تورنتو را پرداخت کند. با استناد به گزارش فانگ، چنین ملکی در ژوئن 2020 به طور متوسط 1042806 هزار دلار قیمت داشت.

فانگ می‌گوید فرد نیازمند یک درآمد سالانه 91844 دلاری پس از کسر مالیات است تا بتواند در تورنتو یک سبک زندگی طبقه متوسط را حفظ کند. 

مشخص است که طبقه متوسط بودن در تورنتو هزینه‌های زیادی دارد. فقط تعطیلات به تنهایی پنج هزار دلار به هزینه‌ها اضافه می‌کند که نزدیک به هزینه مالیات ملک و پرداخت قبض‌ها در سال است. و البته باید پس‌انداز بازنشستگی را هم در نظر گرفت که ظاهرا باید 10322 دلار در سال باشد.

در بخشی از گزارش آمده: «این سبک زندگی طبقه متوسط در میان بسیاری از افراد 30 سال پیش رایج و قابل دسترس بود، اما امروز فقط برای 10 درصد اول طبقه اقتصادی قابل دسترس است.»

در سال 2019، قیمت خانه در تورنتو آنقدر بالا رفت که تقریبا به اندازه درآمد یک سال یک خانوار بود.

سال گذشته، هزینه میانه یک خانه با یک افزایش چشمگیر 8 درصدی به 720 هزار دلار رسید. این معادل افزایشی 55 هزار دلاری نسبت به سال قبل بود. در مقایسه، مبلغ میانه درآمد پس از مالیات یک خانوار متوسط در تورنتو 58264 دلار بود.

برنامه دولت بریتیش کلمبیا برای پرداخت بدهی مستاجران به صاحب‌خانه‌ها اعلام شد

ممنوعیت موقت دولت بریتیش کلمبیا برای تخلیه مستاجران از خانه‌ها به خاطر عدم پرداخت اجاره اواخر تابستان برداشته می‌شود و حالا استان جزییاتی از برنامه بازپرداخت بدهی‌ها را منتشر کرده است.

چارچوب بازپرداخت بدهی‌ها نیازمند این است که صاحب‌خانه‌ها به مستاجران تا تابستان آینده برای بازپرداخت مبلغ کامل اجاره وقت بدهند. مستاجران هم باید در این بازه پرداخت‌های ماهانه داشته باشند.

در یک بیانیه خبری که پنج‌شنبه منتشر شد، وزارت مسکن گفت هدف برنامه‌اش این است که وقتی ممنوعیت حکم تخلیه برداشته می‌شود، مستاجران و صاحب‌خانه‌ها بتوانند یک بازه «انتقال» داشته باشند. قرار است این تغییر از اول سپتامبر اعمال شود.

از آن روز به بعد، مستاجران باید اجاره‌خانه خود را کامل پرداخت کنند. اما از روزی که به آن‌ها اعلان تخلیه شود، آن‌ها برای پرداخت پول 30 روز مهلت خواهند داشت.

بنابراین زمان عملی ممنوعیت تخلیه برای مستاجران از اول اکتبر خواهد بود. البته این در صورتی است که صاحب‌خانه پیش از پایان آگوست به آن‌ها برنامه بازپرداخت بدهد. 

صاحب‌خانه‌ها باید به مستاجران مبلغی را اعلام کنند که انتظار دارند آن‌ها هر ماه بپردازند. مثالی که وزارتخانه زده این است که مستاجری که 2 هزار دلار بدهکار است ممکن است از روز اول اکتبر تا جولای 2021 ماهی 200 دلار پرداخت کند.

در بیانیه وزارتخانه آمده: «با توجه به اینکه بسیاری از مستاجران و صاحب‌خانه‌ها در دوران بحران با هم کار کردند، این چارچوب هم به صاحب‌خانه‌ها کمی انعطاف‌پذیری می‌دهد تا برای تعیین آینده میزان پرداخت با مستاجران همکاری کنند.»

بنابراین برخی صاحب‌خانه‌ها ممکن است بخواهند انتخاب کنند که ابتدا میزان پرداخت را کمتر تعیین کنند و بعد با گذر زمان میزان آن را افزایش دهند.

اتحادیه مستاجران ونکوور طی بیانیه ای این برنامه دولتی را «خشم‌آور» توصیف کرد و گفت چنین حرکتی باعث می‌شود هزاران مستاجر آسیب‌پذیر در معرض تخلیه قرار بگیرند. 

این اتحادیه گفته است :«مستاجران به خاطر چند بحران که موجب سخت شدن زندگی شده است با مشکل روبه‌رو شده‌اند و امروز دولت بریتیش کلمبیا احتمال از دست دادن خانه آن‌ها را بسیار واقعی کرد.»

تعداد بسیار بالا و نامتناسبی از شغل‌ها که طی دوران پاندمی از بین رفته‌اند بیشتر شغل‌های با درآمد پایین بوده‌اند. این شغل‌ها معمولا متعلق به افراد و خانواده‌های کم درآمدی هستند که در خانه‌های اجاره‌ای زندگی می‌کنند. اتحادیه گفت اگر دولت از آن‌ها بخواهد وسط یک بحران مقدار انباشته‌ای از بدهی را پرداخت کنند عملی نیست.

استان همچنین پنج‌شنبه اعلام کرد که دستور ممنوعیت افزایش اجاره‌خانه که قبلا صادر کرده بود چند ماه دیگر تمدید می‌شود. به این ترتیب صاحب‌خانه‌ها حق ندارند تا دسامبر اجاره‌خانه مستاجران را افزایش دهند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه خرید و فروش مسکن در ونکوور بزرگ با شماره تلفن 6045001010 تماس بگیرید

شرایط اقتصادی ناشی از کووید19،اجاره بها را در اکثر شهرهای کانادا کاهش داد

پس از سالها رشد اجاره بها در شهرهای بزرگ کانادا ، همه گیری ویروس کرونا و تعطیلی بخش عمده ای از اقتصاد کشور سبب شد تا افرادی که بدنبال سرپناهی برای اجاره هستند ، با قیمتهای کمتری روبرو شوند.

در شرایطی که از هر ده کانادایی شاغل ، سه نفر شغل خود را ازدست داده اند و یا با کاهش درآمد روبرو هستند ، اجاره درخواستی صاحبخانه ها در اکثر شهرهای کانادا نسبت به ماه گذشته کمتر شده است .

در ماه آوریل به طور متوسط اجاره درخواستی 3.2 درصد کاهش داشته و به 1842 دلار در ماه برای انواع خانه های استیجاری رسیده است .

البته این شرایط در حالی ایجاد شده که بسیاری از خانوارهایی که مستاجر هستند ، بنا به دلایل مختلف توانایی پرداخت تمام و یا بخشی از اجاره بها را ندارندو همین مسئله برخی از صاحبخانه ها را ناچار کرده تا برای پر کردن واحد خالی شان اجاره درخواستی را کاهش دهند.

با توجه به کمک مالی 2000 دلاری دولت فدرال در ماه و برخی کمک های دولتهای استانی از جمله کمک 500 دلاری دولت بریتیش کلمبیا ، بانک CIBC در گزارشی اشاره کرده بین 75 تا 90 مستاجرین کانادایی ، اجاره ماه می را پرداخت کرده اند. بخش عمده ای از پرداختی ها مدیون کمک دولتی است و مشخص نیست پس از پایان این کمک ها در ماه آگوست سرنوشت اجاره بها به کجا خواهد رسید.

کاهش اجاره در شهر تورنتو کمی بیشتر بوده و واحد یک خوابه 4 درصد و واحد دو خوابه 7.7 درصد کاهش اجار بها داشته اند. در ونکوور واحد یک خوابه 5.6 درصد و واحد دو خوابه 15 درصد کاهش داشته اند.

به گزارش بانک CIBC دو عامل در کاهش اجاره بها در دو شهر تورنتو و ونکوور موثر بوده اند. عامل نخست کاهش شدید مهاجرین و کوچ دانشجویان بین المللی به کشورهایشان بخاطر کووید 19 است که تقاضا برای واحدهای استیجاری را به شدت کاهش داده و باعث شده تا مالکینی که روی دریافت اجاره برای پرداخت وام مسکن حساب کرده بودند ، هراسان وناامید به دنبال مستاجر جدید با قیمت پایین تر باشند.

عامل دوم از بین رفتن درخواست برای اجاره کوتاه مدت و سرویس ایر بی ان بی است که با توجه به شرایط وخیم صنعت توریسم و عدم ورود مسافران خارجی به کشور ، بخش عمده ای از این واحدها را وارد بازار اجاره بلند مدت کند.

نگرانی مستاجرین وصاحبخانه های کانادایی با رسیدن اول آوریل و موعد پرداخت اجاره

دو هفته ای می شود که کارلا مونستون آخرین چک حقوقش را دریافت کرده . او که مادری مجرد است در شهر جورج تاون انتاریو زندگی می کند و تا هفته قبل به عنوان مدیر اجرایی یک مدرسه رقص خصوصی مشغول به کار بود اما حالا کار تعطیل شده و او باید به دنبال درآمد تازه ای برای گذران زندگی با فرزند سه ساله اش باشد. او پس انداز کافی در بانک ندارد و سعی کرده تا با مدیریت ساختمان محل سکونتش تماس بگیرد و پرداخت اجاره را به تعویق بیاندازد اما تابحال موفق نشده . او با ناراحتی اشاره می کند که مادرش صاحب بیزینس شخصی بود که بخاطر ویروس کرونا تعطیل شده و پدرش هم از کار به صورت موقت اخراج شده و به این ترتیب او شانس زیادی برای دریافت کمک از آنها ندارد.

در حالیکه برخی دولتهای استانی از جمله بریتیش کلمبیا کمکهایی را برای مستاجرین در نظر گرفته اند اما این کمک ها پس از موعد اول آوریل پرداخت می شود و بسیاری از مستاجرین نگران هستند در صورتی که چکهای اجاره آنها از سوی صاحبخانه ها نقد شود ، تکلیف آنها در ادامه ماه آوریل برای مخارج چه خواهد شد.

از سوی دیگر برخی از صاحبخانه ها کاملا به مبلغ اجاره خانه وابسته هستند و آنها هم نگران هستند در صورتی که پرداخت اجاره به عقب بیافتد ، هزینه های جاری خود را چگونه تامین کنند.

نگرانی برخی از صاحبخانه های در شهرهایی چون تورنتو بیشتر است چون کمپینی در این شهر براه افتاده که با نصب پوسترهایی از مستاجرین می خواهد تا اجاره ماه آوریل را پرداخت نکنند !

امبرلی تینینگا و همسرش یک خانه و زیر زمین آن را به دو خانواده اجاره داده اند و با دریافت اجاره خانه از این دو گذران زندگی می کنند . امبرلی که باردار است ، همراه با همسر و دو فرزندش در بومن ویل زندگی می کنند و با توجه به اینکه مغازه همسرش پس از همه گیری ویروس کرونا بسته شد ،همه امیدش به مبلغ اجاره های دریافتی است و با نگرانی چنین کمپین هایی و واکنش مردم را دنبال می کند.

اتاوا بهترین شهر آمریکای شمالی از نظر«رفاه فراگیر» شناخته شد

مطالعه‌ای که سعی کرده نشان بدهد شهرها چطور ثروت‌شان را تقسیم کرده‌اند اتاوا را در میان بهترین‌ها در دنیا قرار داده، اما دیگر شهرهای کانادا عملکردی خیلی خوب نداشته‌اند.

پایتخت کانادا در رده‌بندی 113 شهر در سراسر دنیا در زمینه «رفاه فراگیر» در رتبه هشتم قرار گرفته است. این مفهومی جدید است که به نوعی به درک بهتر نابرابری اقتصادی و اجتماعی کمک می‌کند. اتاوا بالاترین رده‌بندی را در میان تمام شهرهای آمریکای شمالی داشته است.

«شاخص رفاه و شمول» که توسط نهادها و دولت‌های محلی در منطقه باسک اسپانیا تامین مالی می‌شود، شهرها را بر پایه تعدادی فاکتور فراتر از اندازه اقتصاد رده‌بندی می‌کند که از جمله آن‌ها می‌توان به مقرون به صرفه بودن مسکن، دسترسی به آموزش و اینترنت، ایمنی فردی، کیفیت محیط زیست و «تراکم دکترها» به عنوان معیاری برای دسترسی به خدمات مراقبت اشاره کرد.

برونو لنوین موسس شرکت مشاوره کسب‌و‌کار D&L Partners که داده‌های این گزارش را جمع‌آوری کرده می‌گوید: «شمول اقتصادی و اجتماعی هرگز تحت این درجه از موشکافی نبوده و رده‌بندی‌ها نشان می‌دهند که شاخص‌های اصلی اتاوا محیط زیست پاک و کیفیت بالای زندگی به صورت کلی هستند».

او اضافه کرد که این عناصر «کلید اطمینان حاصل کردن از این هستند که تمام جمعیت یک شهر می‌تواند از مزایای یک جامعه حقیقتا برابر بهره ببرد».

مونترال در میان شهرهای کانادایی دومین رده‌بندی خوب را داشت و در رتبه بیست‌و‌ششم قرار گرفت. در میان شهرهای آمریکایی، واشنگتن (یازدهم)، سیاتل (چهاردهم) و بوستون (شانزدهم) وضعیت بهتری داشتند.

اما نظرسنجی به این نتیجه رسید که مونترال که بزرگ‌ترین شهر در آمریکای شمالی است و شهردار آن زن است، در زمینه شمول جنسیتی در رده اول قرار دارد. 

تورنتو در رتبه سی‌و‌پنجم قرار گرفت و از نظر شمول نزدیک به لندن (سی‌‌و‌سوم) و نیویورک سیتی (سی‌‌و‌هشتم) قرار داشت. هیچ شهر دیگری از کانادا مورد مطالعه قرار نگرفت.

رده‌بندی نسبتا ضعیف تورنتو نشان می‌دهد که شهرهای ثروتمند ضرورتا در تامین کردن شرایط بهتر برای حاشیه‌ای‌ترین شهروندان خود بهتر نیستند. مطالعه به این نکته اشاره کرد که هیچ نوع هم‌پوشانی بین 10 شهر ثروتمند دنیا و 10 شهر دارای شمول اقتصادی و اجتماعی دنیا وجود نداشت.

محققان اخطار دادند که شکست در رسیدگی به نابرابری‌ها می‌تواند عواقب اجتماعی بسیار جدی داشته باشد.

لنوین در بیانیه‌ای گفت: «ناآرامی‌های اخیر در شهرهایی به گوناگونی پاریس، هنگ کنگ و سانتیاگو همگی خاستگاه‌های بسیار متفاوتی دارند. با این حال، آن‌ها نشان می‌دهند که تنش‌های جدید ممکن است حتی در شهرهایی شکل بگیرند که نسبتا ثروتمند هستند. نابرابری‌ها – چه واقعی و چه انگاشته‌شده – به عنوان یک ماشه عمل می‌کنند و نیروی پشت بی‌ثباتی‌ها هستند».

شصت درصد اجاره‌نشین‌های ونکوور دست کم 2 ماه برای پیدا کردن خانه وقت گذاشته اند

شکی وجود ندارد که بسیاری از اجاره‌نشین‌های ونکوور طی پیدا کردن خانه‌ای که با نیازهای‌شان همخوانی دارد به مشکل خورده‌اند و این مسئله در نتایج نظرسنجی انجام شده توسط شهر هم دیده می‌شود.

نتایج نظرسنجی که به شهرداری ارایه شده‌اند چالش‌های بازار مسکن اجاره‌ای را تحلیل می‌کنند و نشان می‌دهند که 39 درصد از پاسخ‌دهندگان گفته‌اند کرایه کردن یک خانه «سخت» است و 25 درصد گفتند «خیلی سخت» است.

در پاسخ به اینکه چند وقت پیش از پیدا کردن خانه اجاره‌ای فعلی‌شان دنبال آن گشتند، 26 درصد گفتند دو ماه، 16 درصد گفتند سه ماه و 16 درصد دیگر هم گفتند چهار ماه یا بیشتر.

نزدیک به نیمی از پاسخ‌دهندگان گفتند در خانه اجاره‌ای‌شان یک اتاق خواب دارند و 31 درصد گفتند در یک استودیو زندگی می‌کنند. این در حالی است که 20 درصد در واحدی با دو اتاق خواب و تنها یک درصد در واحدی با سه یا تعداد بیشتری اتاق خواب زندگی می‌کنند.

پنج دلیل اصلی ذکر شده توسط پاسخ‌دهندگان برای انتخاب خانه‌شان بودجه، محله، نزدیک بودن به ترانزیت عمومی، مناسب بودن برای حیوان خانگی و نزدیک بودن به محل کارشان بودند.

پنج دلیل اصلی برای تصمیم نقل‌مکان هم علاقه به داشتن فضای زندگی بیشتر، افزایش اجاره خانه در محل زندگی قبلی، مشکلات مدیریت ساختمان، تغییر شغلی یا مکانی و علاقه به تغییر دادن محله بودند. 46 درصد گفتند حس ارتباط و نزدیکی با محله‌ فعلی‌شان نمی‌کنند.

49 درصد از پاسخ‌دهندگان گفتند برنامه‌ای برای نقل مکان حداقل برای یک سال آینده ندارند و 35 درصد گفتند می‌خواهند در آینده نزدیک نقل مکان کنند. با توجه به اینکه نرخ خالی بودن خانه‌های اجاره‌ای تنها یک درصد است، تعجبی ندارد که بسیاری از اجاره‌کنندگان علاقه‌ای به گشتن دنبال خانه جدید نداشتند.

یکی از پاسخ‌دهندگان گفت: «کل عصر را صرف گشتن آنلاین برای یک خانه اجاره‌ای می‌کردم و وقتی فردا صبح زنگ می‌زدم آنجا گرفته شده بود. تا جایی این مسئله پیش رفت که ترسیده بودم و درمانده شده بودم. پیدا کردن یک آپارتمان در ونکوور یک کار تمام وقت است».

46 درصد از پاسخ‌دهندگان در سال 2018 وارد خانه کرایه‌ای جدیدشان شده بودند. نرخ میانه بین پاسخ‌دهندگان در هنگام نقل‌مکان 1625 دلار بود و 29 درصد از آن‌ها بین 1000 دلار و 1499 دلار، 35 درصد از آن‌ها بین 1500 دلار و 1999 دلار، 18 درصد بین 2000 دلار و 2499 دلار و 4 درصد 2500 دلار یا بیشتر اجاره می‌دادند.

در رابطه با درصد درآمد خانوار پیش از مالیات که برای پرداخت اجاره صرف می‌شود، 29 درصد گفتند 20 درصد تا 30 درصد، 25 درصد گفتند 30 درصد تا 40 درصد، 18 درصد گفتند 40 درصد تا 50 درصد و 16 درصد گفتند 50 درصد یا بیشتر از آن را خرج می‌کنند. پیش از مالیات، 34 درصد از پاسخ‌دهندگان گفتند درآمد کل خانوارشان 80 هزار دلار تا 150 هزار دلار، 30 درصد گفتند 50 هزار دلار تا 80 هزار دلار و 13 گفتند 30 هزار دلار تا 50 هزار دلار است.

مجله الکترونیکی

اقتصادی

مهاجرت

جامعه

پزشکی

مسکن

دسته‌ها