آمنی بن آمار مهاجری از تونس است که تعدادی از یادگاری‌های کشورش را روی میز کوچک کنار تختش در آپارتمان خود در مرکز شهر مونترال دارد؛ چند کلوچه، پنیر خانگی و شراب تونسی. با وجود اینکه شش سال از زمانی که او ارتباطش با سرزمین مادری‌اش در آفریقای شمالی را قطع کرد می‌گذرد، هنوز حس او نسبت به کشورش قوی باقی مانده است.
ولی او می‌گوید با وجود اینکه خیلی دلش برای سبک زندگی مدیترانه‌ای تنگ می‌شود، دیگر نمی‌توانست آنجا زندگی کند. او در اشاره به اثرات پیشرفت مداوم مذهب در کشور، جامعه، محله کار و حتی خانواده‌اش می‌گوید: «نمی‌توانستم تغییرات کشورم را تحمل کنم.»
وی توسط پدری آتئیست و مادری که مسلمان بود اما حجاب به سر نداشت بزرگ شد. اما اخیرا مادرش شروع به استفاده از حجاب کرده بود. بن آمر گفت: «او می‌دید که همسایه‌ها و دوستانش حجاب دارند و می‌گفت نمی‌خواهم تنها کسی باشم که حجاب ندارد. او نمی‌خواست متفاوت باشد.»
تصمیم مادر بن آمر برای حجاب به سر کردن تنها جدیدترین مثال از چیزی است که او آن را به عنوان تحول کشورش از یک دولت سکولار به جایی می‌بیند که در آن حالا دولت و مذهب در کنار هم وجود دارند و بعضی مواقع با هم برخورد می‌کنند. به این ترتیب به عنوان یک آتئیست او به شدت از برنامه دولت CAQ برای ممنوع کردن سمبل‌های مذهبی مثل حجاب برای کارمندان دولتی مثل افسران پلیس، دادستان‌ها و معلم‌ها حمایت می‌کند.
کبک خانه هزاران مسلمان است که از کشورهای فرانسوی زبان در شمال آفریقا می‌آیند. با وجود اینکه بسیاری از آن‌ها به شدت با این ممنوعیت مخالفت می‌کنند، دیگران مثل بن آمر از ایده کشیدن خطی واضح بین کلیسا و دولت حمایت می‌کنند چون قبلا دیده‌اند که آن خط‌ها در کشور خود محو شده‌اند.
بنابراین بن آمر ناامید شد که دید تعداد بسیاری از مردم روز یکشنبه علیه این قانون در مرکز شهر مونترال اعتراض کردند. او می‌گوید این اعتراض‌ها که توسط گروهی به هدایت امام «عدیل چارکویی» بحث‌برانگیز شکل داده شده، نمایانگر دیدگاه‌های مسلمانان استان نیست.
او گفت: «چه کسی به این گروه که اعتراض‌ها را هماهنگ کرده حق می‌دهد به نام تمام مسلمانان اینجا صحبت کند؟»
