سکته مغزی نوزاد بریتیش کلمبیایی مبتلا به مننژیت که با تشخیص«سرماخوردگی» از بیمارستان مرخص شده بود

یک نوزاد دو و نیم ماهه که مننژیت باکتریایی داشت از بیمارستان منطقه‌ای ابوتسفورد به خانه فرستاده شد اما تنها چند روز بعد دچار سکته مغزی شد.

با وجود اینکه این نوزاد زنده ماند، حالا یک لخته خونی در پایه جمجمه او قرار دارد و کودک راهی بیمارستان کودکان بریتیش کلمبیا شده است. والدین او می‌خواهند بدانند چرا دکترها کار بیشتری برای محافظت از فرزندشان انجام ندادند.

لیز جورجلین پسرش لوکاس را بیست‌و‌هفتم ژانویه به بیمارستان منطقه‌ای ابوتسفورد برد چون یک کلینیک به او گفت کودک نیازمند اتاق اورژانس است. تب لوکاس آن موقع 102 درجه فارنهایت بود. وقتی این مادر اهل میپل ریج به بیمارستان شلوغ ابوتسفورد رسید بیش از هفت ساعت منتظر ماند تا دکتری را ببیند و وقتی دکتر رسید معذرت‌خواهی کرد و گفت بیماران زیادی آن شب آنجا بودند.

او گفت: «دکتر نگاه کرد و گفت خیلی خب تب دارد و سرما خورده است. می‌خواهم پنج روز حواست به بچه باشد و اگر بهتر نشد یا بدتر شد برگردی.»

جورجلین و کویینتون لکاس، پدر نوزاد، گفتند به حرف دکتر گوش کردند و او را به خانه بازگرداندند اما چند روز بعدی «شکنجه» بود چون لوکاس جیغ می‌زد و گریه می‌کرد. چهار روز با توجه به اینکه تغییری در وضعیت لوکاس ایجاد نشد، جورجلین پسرش را به واحد کودکان ساری مموریال برد.

او گفت: «او را از کالسکه بیرون آوردم و چشمان پرستار گشاد شدند. هیچ چیز نگفتند و او را به سرعت به واحد اورژانس بردند و شروع کردند به گرفتن آزمایش. گفتند باید او را زودتر می‌آوردی‌، گفتم آوردم.»

به گفته جورجلین، کارکنان بیمارستان سوری شوکه شده بودند که چرا کارکنان ابوستفورد بعد از مشاهده اینکه نوزاد تب دارد آزمایش‌های بیشتری انجام نداده‌اند. یک روز بعد از رسیدن به سوری مموریال، دکتر ارشد بخش کودکان بیمارستان به والدین گفت همان شب حمل‌و‌نقل فراهم می‌کند تا لوکاس به بیمارستان کودکان بریتیش کلمبیا برده بشود.

جورجلین گفت ترسناک‌ترین لحظه وقتی بود که در سوری، لوکاس در آغوش پدرش شروع به لرزیدن کرد. جورجلین می‌گوید حالا وضع لوکاس کمی بهتر شده چون به او آنتی‌بیوتیک داده شده است. 

دکترها اخطار داده‌اند که ممکن است بچه به خاطر این اتفاق‌ها دچار علائم دائمی بشود و فعلا هنوز از رقیق‌کننده خون استفاده می‌کند تا لخته‌های خونی بیشتری شکل نگیرد. 

جورجلین می‌خواهد کسی به او پاسخ بدهد که چرا فرزندش انقدر زود به خانه فرستاده شد. او گفت: «می‌خواهیم به ما بگویند او خوب می‌شود.»

سازمان سلامت فریزر در بیانیه از اتفاقی که افتاد پشتیبانی کرد و گفت تصمیمی مبنی بر درمان نوزاد در لحظه گرفته شد. این سازمان گفت: «دستورهای ترخیص همچنین شامل این می‌شد که اگر وضعیت بهبود پیدا نکرد یا بدتر شد والدین باید به اورژانس بیمارستان بازگردند».

ایدرین دیکس به خاطر قوانین حفظ حریم خصوصی صحبتی درباره این مورد خاص نکرد اما گفت شلوغی بیش از حد و زمان انتظار بالا یکی از مشکلات بیمارستان منطقه‌ای ابوتسفورد است و دارد به آن رسیدگی می‌شود.

دولت لیبرال قبلی در سال 2017 برای گسترش خدمات این بیمارستان 15 میلیون دلار خرج کرد. دولت حزب دموکرات نو هم 16 میلیون دلار برای گسترش بخش اورژانس بیمارستان تخصیص داده و انتظار می‌رود مراحل ساخت‌و‌ساز تا سال 2021 به پایان برسد.

مادر نوا اسکوشیایی 12 ساعت در بیمارستان ماند تا پسر 10 ساله اش در اورژانس پذیرش شود

مادری اهل نووا اسکوشیا که به مدت 12 ساعت از بیمارستان بیرون نرفت تا یک روان‌شناس پسر 10 ساله‌اش را ویزیت کند می‌گوید باید کارهای بیشتری برای کمک کردن به کودکانی انجام شود که از بحران‌های سلامت روان رنج می‌برند.

لوری آتا اهل نیو گلسگو گفت پسرش سال‌هاست که با مشکلات سلامت روان دست‌و‌پنجه نرم می‌کند و خانواده‌اش قبلا هم برای درمان به اورژانس مراجعه کرده است. اما رفتار او مخصوصا سه‌شنبه شدید شد و در حالیکه مادرش سعی داشت او را به بیمارستان برساند سعی کرد از ماشین بیرون بپرد.

بعد یک آمبولانس پسر و مادرش را به مرکز سلامت آی‌دبلیو‌کی در هلیفکس رساند و آتا می‌گوید آنجا به آن‌ها گفته شد باید صبر کنند تا بعدا بتوانند قرار ملاقاتی با یک روان‌شناس داشته باشند.

آتا به سی‌تی‌وی آتلانتیک گفت: «گفتم اگر بخواهید من را خانه بفرستید بهتر است همین حالا آن کاغذ و قلم را بردارید و آگهی ترحیم پسرم را بنویسید.»

آتا تا زمانی که پسرش وقت ویزیت از یک روان‌شناس بگیرد از بیمارستان بیرون نمی‌رفت. بالاخره 12 ساعت بعد پسر در مرکز سلامت روان کودکان بیمارستان پذیرفته شد. با این حال این مادر می‌گوید چنین راهکاری تنها موقتی است و او نگران است که در زمان ترخیص چه اتفاقی برای پسرش می‌افتد.

او گفت: «تا وقتی که آن‌ها بتوانند از ما حمایت کنند چنین کاری فقط یک چسب زخم است.»

پدر این پسر در ویدیویی که تا به حال در فیس‌بوک بیش از هزار بار به اشتراک گذاشته درخواستی احساسی کرد. پل آتا در این ویدیو پسرش را به عنوان «خطری برای خودش» توصیف می‌کند و می‌گوید او هفته گذشته سه بار روانه بیمارستان شده است.

او گفت: «سیستم اهمیتی نمی‌دهد. چرا در این دوره و زمانه در کشوری مثل کانادا یک پسر بچه 10 ساله باید تا این حد آسیب‌پذیر باشد؟»

بیمارستان در بیانیه‌ای به این مسئله پاسخ داد و گفت تمام بیمارانی که وارد بخش اورژانس می‌شوند توسط متخصصان سلامت از جمله متخصصان سلامت روان ارزیابی می‌شوند.

وضعیت این خانواده باعث شد تیم هیوستون رهبر حزب محافظه‌کار و نماینده مجلس هم پاسخی بدهد و بگوید این مورد نشانگر مشکلی عمیق‌تر در نووا اسکوشا است.

او گفت: «سیستم دارد در پاسخ‌گویی به خیلی‌ها در استان شکست می‌خورد. این تنها یک خانواده از حوزه من است، اما می‌دانم هزاران خانواده وجود دارند که در کابوس‌هایی مشابه زندگی می‌کنند. به عنوان یک پدر حتی نمی‌توانم تصور کنم که در چنین وضعیتی باشم.»

زن بیمار با وجود خونریزی داخلی 5 روز در راهروی بیمارستان برامپتون ماند

جمی لی بال حالا یکی از مشهورترین بیماران استان انتاریو محسوب می شود و البته کارکنان بیمارستان عمومی برامپتون نام جدیدی برایش انتخاب کرده اند:«بیمار راهروی شماره 1».

بال با وجود درد شدید و خونریزی داخلی ناچار شد پنج روز در راهروی بیمارستان روی یک برانکارد و بدون بالش به سر ببرد و تنها یک پرده نازک او را از مراجعین فراوان بیمارستان طی این روزها جدا می کرد !

او در گفتگویی با سی بی سی عنوان کرد :«واقعا عجیب بود درست مثل اینکه در یکی از کشورهای جهان سوم به سر می بردم و بدون اتاقی دربیمارستان ناچار به دراز کشیدن در راهرو شدم.»

روز 25 مارس بال بخاطر درد شدید از ناحیه شکم به بیمارستان مراجعه کرد . او فوریه عمل جراجی انجام داده بود و حالا نگران بود شاید این درد از عوارض همان عمل باشد. او به بخش اورژانس بیمارستان برامپتون مراجعه کرد ولی به او گفته شد بیمارستان کاملا پر است و مراجعان امکان بستری شدن در یکی از اتاق ها و یا حتی پذیرش را ندارند.

یکی از پزشکان اورژانس بال را معاینه کرد و تشخیص داد او خونریزی داخلی دارد و احتمالا نیاز به ترزیق خون دارد. اما شرایط بیمارستان حتی اجازه پیدا کردن یک برانکارد را به کارکنان نمی داد و بال را به ناچار به اتاق انتظار بازگرداندند. اما درد بال بیشتر شد و وقتی از روی ویلچر بلند شد تا چند قدمی راه برود و دردش را تسکین دهد ، به زمین خورد و  با فریاد و گریه پرستاران را به کمک خواست.

بالاخره برانکاردی برای بال پیدا شد و او دو روز در راهروی بخش اورژانس سپری کرد و بعد به راهروی دیگری در بخش نورولوژی منتقل شد.

بال در ادامه می گوید :«من دقیقا کنار اتاق پرستاران بودم و بدون تلفن  ، تلویزیون ، میز و حتی بالش آن روزها را سپری کردم. دوستانم برایم گل آورده بودند و من حتی یک میز نداشتم که گلها را روی آن بگذارم . حتی در مقطعی ناچار شدند مرا به بخش دیگری از راهرو منتقل کنند چون یک بیمار سرطانی باید در مکان خاصی از راهرو قرار می گرفت. همه ما از یک دستشویی عمومی در انتهای راهرو استفاده می کردیم!!»

در پی تماس سی بی سی ، دکتر نوید محمد نایب رییس امور پزشکی  William Osler Health System اشاره کرد در ماه های اخیر بیماران بسیاری به بخش اورژانس بیمارستان عمومی برامپتون مراجعه کرده اند و کارکنان بیمارستان تمام تلاش شان را برای ارائه بهترین سرویس انجام داده اند و البته ناچار هستند در پاره ای اوقات از تخت ها در راهروهای بیمارستان استفاده کنند.

بنا به گفته مدیریت بیمارستان عمومی برامپتون ، بخش اورژانس برای پذیرش روزانه 250 بیمار برنامه ریزی شده اما در ماه گذشته به طور متوسط روزانه پذیرای 375 بیمار بوده است!!

جایگاه آخر برای سیستم درمانی کانادا در بین کشورهای توسعه یافته

تازه ترین آمار از شرایط ناامید کننده کانادا در بین کشورهای توسعه یافته خبر می دهد.

در این آمار که بر اساس نظرسنجی از بیماران در 11 کشور توسعه یافته از جمله امریکا تهیه شده ، بیماران در کانادا برای ملاقات با دکتر خانواده در روز مراجعه و یا فردای آن روز بیشتر از اهالی ده کشور دیگر مشکل دارند.

همچنین دسترسی به پزشک در تعطیلات آخر هفته و شب هنگام برای کانادایی ها بسیار دشوار است و آنها از این حیث در رتبه یکی مانده به آخر قرار می گیرند. این شرایط بیماران را روانه بخش اورژانس بیمارستان میکند تا دست کم چهار ساعت و یا بیشتر منتظر نوبت شان شوند .این آمار در کانادا به 29 درصد بیماران می رسد تا براحتی در ته جدول از این حیث جا خوش کنند در حالی که در فرانسه این آمار تنها یک درصد و در آلمان سه درصد است .

11

البته این گزارش تاکید می کند در صورتی که نوبت به بیماران در کانادا برسد ، سرویسی که آنها دریافت می کنند از نظر کیفی در رتبه بالایی در جدول مربوط قرار می گیرد. هر چند نباید فراموش کرد برای ویزیت دکتر متخصص و یا انجام عمل جراحی نیز کانادایی ها بیش از همه در نوبت باید بمانند .

به نوشته گلوب اند میل ، کالین فلاد مدیر بخش سیاست گذاری و قانون بهداشتی دانشگاه اتاوا در این زمینه می گوید :« بخشی از این مسئله به کمبود پزشک در کانادا برمی گردد . کانادا به ازای هر 1000 کانادایی تنها 2.6 پزشک دارد که پس از آمریکا کمترین میزان محسوب می شود.

این آمار در نروژ 4.4 پزشک به ازای هر 1000 نفر است . همچنین باید در نظر گرفت دولت های استانی در کانادا به مراتب کمتر از دولتهای کشورهای دیگر بر زمان و چگونگی کار پزشکان نظارت دارندو پزشکان در کانادا از نوعی خودمختاری برخورد هستند . آنها در مورد کارهایی که می خواهند انجام دهند و نحوه آن تصمیم گیری می کنند و زمان و ساعت  کار خودشان تعیین می کنند»

با در نظر گرفتن این نکته طبیعی است تعداد اندکی از پزشکان حاضر باشند روز تعطیل و یا شب خود را خراب کنند و به معالجه بپردازند!

13

از نظر هزینه درمانی به عنوان مانعی برای گرفتن سرویس ، تنها شش درصد کانادایی ها عنوان کرده اند بخاطر نداشتن توانایی مالی قید معالجه را زده اند. این آمار در آمریکا به 22 درصد میرسد و کانادا از این لحاظ در میانه جدول قرار دارد. همچنین ده درصد کانادایی ها بخاطر نداشتن پول کافی نتوانسته اند حداقل یک بار نسخه شان را بپیچند .

با این حال 74 درصد کاناداییها سرویسی که از پزشک شان دریافت کرده اند را خیلی خوب یا عالی توصیف کرده اند تا از این نظر کانادا پس از نیوزلند در مکان دوم جای بگیرد ولی در مجموع تنها 45 درصد کانادایی ها در کل سرویس درمانی کشور را خیلی خوب و یا عالی ارزیابی کرده اند.

12

16

15

14

 

مجله الکترونیکی

اقتصادی

مهاجرت

جامعه

پزشکی

مسکن

دسته‌ها