اجاره خانه در تورنتو اجاره خانه در ونکوور املاک ونکوور ایرانیان تورنتو ایرانیان کانادا ایرانیان مقیم کانادا

یکی از خلافکاران سابقه دار انتاریو پس از تیراندازی به پلیس و سنگر گرفتن در یک منزل مسکونی در شهر یورک که منجر به مداخله نیروهای ویژه پلیس تورنتو شد ، خود را به پلیس تسلیم کرد. روز جمعه حوالی ساعت 10.30 صبح یکی از مامورین پلیس حوالی خیابان بی ویوو دستور توقف به یکی از خودورهای عبوری به رانندگی انوشیروان ش. می دهد. در حین بازرسی از خودرو انوشیروان اقدام به تیراندازی می کند و از محل گریخته و به یکی از منازل مسکونی در خیابان الم وود می رود.

او در حالیکه مسلح بوده در خانه سنگر می بندد و پلیس با استفاده از نیروهای ویژه و همچنین مامورین ویژه مذاکره موفق می شود او را در ساعت 10.20 شب دستگیر کند.

انوشیروان یک بار در سال 2012 به جرم حمل و قاچاق اسلحه دستگیر شده و پس از مدتی آزاد شده بود. او باید روز دوم ژانویه در جلسه تفهیم اتهام در دادگاه حاضر شود. در حال حاضر او متهم به ده جرم از جمله حمل غیرقانونی اسلحه ، خلاف رانندگی و تیراندازی به قصد مقاومت در برابر دستگیری است .

مادری اهل ونکوور در آخر هفته‌ای که گذشت در یکی از زمین‌های بازی نزدیک به خانه‌اش چند سرنگ استفاده شده پیدا کرد و حالا نگرانی‌های خود را مطرح کرده است.

کیت لوییس بیش از یک دهه است که در محله استراتکونا ونکوور زندگی کرده است. او تقریبا هر روز دوقلوهای چهار ساله خود را به پارک مک‌لین می‌برد اما از روز شنبه به بعد مجبور شد تصمیم بگیرد که دیگر به این پارک نرود.

لوییس با اشاره به ناحیه‌ای زیر سرسره‌ها گفت: «متوجه شد که پارک پر از سرنگ و سوزن است».

عکس‌هایی که او گرفته نشان می‌دهند که ابزار استفاده از مواد مخدر، زباله و تعدادی سرنگ استفاده شده در شن‌های زمین بازی پخش شده‌اند.

لوییس گفت: «شوهرم با 311 تماس گرفت و آن‌ها به او گفتند که این خدمات را از طریق پیمانکاران انجام می‌دهند و بنابراین حدود یک روز کاری طول می‌کشد تا بیایند و سرنگ‌هایی را بر دارند که در تمام زمین بازی کودکان پخش شده‌اند.»

به این ترتیب او تصمیم گرفت دست بکار شود و خودش با استفاده از دستکش سرنگ‌ها را بردارد. او گفت: «فکر نمی‌کنم این قابل قبول باشد. این بسته‌بندی آب‌نبات نیست که روی زمین افتاده باشد. این برای کودکان خطرناک است.»

بعضی از همسایه‌ها هم در نگرانی او سهیم هستند. متیو مکرت در حالیکه داشت نوزادش را روی تاب‌های پارک مک‌لین هل می‌داد گفت: «مسلما باید واکنش‌شان سریع‌تر از این باشد.»

بعضی‌ها نگران تصویر منفی معتادان به مواد مخدر هستند. کارتر دومانفسکی که نزدیک پارک زندگی می‌کند گفت: «خطر اینکه اگر یک سوزن به شما برخوردی کوچک داشته باشد و بخواهید بیماری واگیردار بگیرید بسیار کم است. مسلما مردم می‌خواهند از کودکان‌شان حفاظت کنند.»

سازمان سلامت ساحلی ونکوور می‌گوید نگرانی اعضای جامعه محلی را درک می‌کند.

این سازمان در بیانیه‌ای گفت: «ریسکی که در معرض عموم مردم قرار دارد بسیار پایین است. هیچ کس تا به حال از مجروح شدن توسط یک سوزن دور انداخته شده در پارک یا هر جای عمومی دیگری در ونکوور اچ‌‌آی‌وی نگرفته است.»

کودکانی که در پارک بازی می‌کردند گفتند تعجب نکردند که سوزن پیدا شده است. آن‌ها گفتند این بخشی از بزرگ شدن در این محله است. یکی از نوجوانان گفت به او یاد داده شده است در کپه برگ‌ها نپرد چون ممکن است چیزی زیر آن‌ها باشد.

شکی وجود ندارد که بسیاری از اجاره‌نشین‌های ونکوور طی پیدا کردن خانه‌ای که با نیازهای‌شان همخوانی دارد به مشکل خورده‌اند و این مسئله در نتایج نظرسنجی انجام شده توسط شهر هم دیده می‌شود.

نتایج نظرسنجی که به شهرداری ارایه شده‌اند چالش‌های بازار مسکن اجاره‌ای را تحلیل می‌کنند و نشان می‌دهند که 39 درصد از پاسخ‌دهندگان گفته‌اند کرایه کردن یک خانه «سخت» است و 25 درصد گفتند «خیلی سخت» است.

در پاسخ به اینکه چند وقت پیش از پیدا کردن خانه اجاره‌ای فعلی‌شان دنبال آن گشتند، 26 درصد گفتند دو ماه، 16 درصد گفتند سه ماه و 16 درصد دیگر هم گفتند چهار ماه یا بیشتر.

نزدیک به نیمی از پاسخ‌دهندگان گفتند در خانه اجاره‌ای‌شان یک اتاق خواب دارند و 31 درصد گفتند در یک استودیو زندگی می‌کنند. این در حالی است که 20 درصد در واحدی با دو اتاق خواب و تنها یک درصد در واحدی با سه یا تعداد بیشتری اتاق خواب زندگی می‌کنند.

پنج دلیل اصلی ذکر شده توسط پاسخ‌دهندگان برای انتخاب خانه‌شان بودجه، محله، نزدیک بودن به ترانزیت عمومی، مناسب بودن برای حیوان خانگی و نزدیک بودن به محل کارشان بودند.

پنج دلیل اصلی برای تصمیم نقل‌مکان هم علاقه به داشتن فضای زندگی بیشتر، افزایش اجاره خانه در محل زندگی قبلی، مشکلات مدیریت ساختمان، تغییر شغلی یا مکانی و علاقه به تغییر دادن محله بودند. 46 درصد گفتند حس ارتباط و نزدیکی با محله‌ فعلی‌شان نمی‌کنند.

49 درصد از پاسخ‌دهندگان گفتند برنامه‌ای برای نقل مکان حداقل برای یک سال آینده ندارند و 35 درصد گفتند می‌خواهند در آینده نزدیک نقل مکان کنند. با توجه به اینکه نرخ خالی بودن خانه‌های اجاره‌ای تنها یک درصد است، تعجبی ندارد که بسیاری از اجاره‌کنندگان علاقه‌ای به گشتن دنبال خانه جدید نداشتند.

یکی از پاسخ‌دهندگان گفت: «کل عصر را صرف گشتن آنلاین برای یک خانه اجاره‌ای می‌کردم و وقتی فردا صبح زنگ می‌زدم آنجا گرفته شده بود. تا جایی این مسئله پیش رفت که ترسیده بودم و درمانده شده بودم. پیدا کردن یک آپارتمان در ونکوور یک کار تمام وقت است».

46 درصد از پاسخ‌دهندگان در سال 2018 وارد خانه کرایه‌ای جدیدشان شده بودند. نرخ میانه بین پاسخ‌دهندگان در هنگام نقل‌مکان 1625 دلار بود و 29 درصد از آن‌ها بین 1000 دلار و 1499 دلار، 35 درصد از آن‌ها بین 1500 دلار و 1999 دلار، 18 درصد بین 2000 دلار و 2499 دلار و 4 درصد 2500 دلار یا بیشتر اجاره می‌دادند.

در رابطه با درصد درآمد خانوار پیش از مالیات که برای پرداخت اجاره صرف می‌شود، 29 درصد گفتند 20 درصد تا 30 درصد، 25 درصد گفتند 30 درصد تا 40 درصد، 18 درصد گفتند 40 درصد تا 50 درصد و 16 درصد گفتند 50 درصد یا بیشتر از آن را خرج می‌کنند. پیش از مالیات، 34 درصد از پاسخ‌دهندگان گفتند درآمد کل خانوارشان 80 هزار دلار تا 150 هزار دلار، 30 درصد گفتند 50 هزار دلار تا 80 هزار دلار و 13 گفتند 30 هزار دلار تا 50 هزار دلار است.

امیرحسین صحراگرد فقط یک هفته است که به کانادا رسیده و بعد از هفت سال کابوس‌حالا این شانس را دارد که لذت را تجربه کند.

این مرد ایرانی ۲۷ ساله بعد از رسیدن به تورنتو گفت: «هنوز باورم نمی‌شود که آزادی دارم و حالا دارم در کانادا زندگی می‌کنم. برایم مثل رویایی می‌ماند که به حقیقت پیوسته است».

صحراگرد سعی کرده بود با قایق وارد استرالیا بشود و درخواست پناهجویی کند. او تقریبا هفت سال را در یک مرکز نگهداری در پاپوآ گینه نو گذراند و از چند شورش و بارها کتک خوردن و بیماری جان سالم به در برد. او گفت آنجا بودن بدتر از زندگی یک جنایتکار محکوم‌شده بود چون حداقل آن‌ها می‌دانند چه زمانی آزاد می‌شوند یا اینکه باید تا ابد آنجا بمانند. 

اما حالا به خاطر یک برنامه اسپانسری خصوصی، صحراگرد یکی از دو فرد نگهداری شده سابق در آن کمپ است که توانسته در کانادا شهروندی دائمی دریافت کند. نفر دوم قرار است جمعه از راه برسد.

صحراگرد نگفت چرا از ایران فرار کرد اما گفت قایقش در جولای ۲۰۱۳ به استرالیا رسید. اما اوایل همان سال دولت استرالیا اعلام کرده بود هر پناهجویی که با قایق بیاید را قبول نمی‌کند و آن‌ها را به کشورهای جزیره‌ای اطراف می‌فرستد.

بنابراین صحراگرد هم مانند هزاران نفر دیگر به جزیره مانوس فرستاده شد و خانواده‌ها به جزیره میکرونزی نائورو فرستاده شدند. او گفت آنجا بارها دید که افراد کتک می‌خوردند، بیمار می‌شدند و حتی می‌مردند. او گفت:‌ «جایی خیلی سیاه و بدتر از هر چیزی بود که می‌توان تصور کرد. از انسانیت بسیار دور بودیم».

او گفت در هفت سال حبس خود افرادی که آنجا بودند همیشه با ترس و وحشت از خواب می‌پریدند. بنابراین حتی «یک یا دو ساعت بدون کابوس» هم برای او یک موهبت است.

حدود دو سال پیش بود که بالاخره درخواست‌های صحراگرد به گوش فرد درستی رسید. 

استیون وات و لارا باگ از دانشگاه تورنتو برنامه اسپانسری خصوصی Ads-Up Canada را درست کرده‌اند که کانادایی‌ها را به پناهجویان متصل می‌کند. وات گفت در ابتدا «زیبایی اسپانسری خصوصی» را در اوج بحران مهاجرت سوریه درک کرد. بعد از آن او روی پرونده‌های مهاجران LGBTQ تمرکز کرد و حالا بر پرونده‌های جزیره مانوس متمرکز شده است.

دولت فدرال کانادا برای اسپانسری خصوصی نیازمند گردهم‌آیی حداقل پنج نفر است که باید ۱۶۵۰۰ دلار پول جمع‌آوری کنند. وات توانست چهار نفر از اعضای خانواده ایرانی صحراگرد را پیدا کند تا رسما به اسپانسری او کمک کنند. بعد از دو سال طولانی، پروسه اسپانسری کمتر از سه هفته پیش نهایی شد. چون صحراگرد مدارک شهروندی دائمی دارد نه پناهجو و نه مهاجر تلقی می‌شود و بسیاری از حقوق کانادایی‌ها را دارد.

صحراگرد می‌گوید: «اینجا کشوری عالی و شهری عالی است. وقتی در تورنتو می‌گردم هنوز فکر می‌کنم دارم خواب می‌بینم. اما هنوز هم بعضی شب‌ها از خواب می‌پرم و فکر می‌کنم هنوز آنجا هستم».

چیز دیگری که او نمی‌تواند فراموش کند دوستان، افرادی که به خانواده تبدیل شدند و غریبه‌هایی هستند که هنوز در جزیره مانوس باقی مانده‌اند. او گفت «تنها دلیل» مصاحبه کردنش به خاطر آن‌ها بود. او خواستار آزادی آن‌ها شد چون فقط می‌خواهند یک زندگی تازه داشته باشند.

صحراگرد گفت: «تنها چیزی که افراد آنجا می‌خواهند زندگی در یک کشور امن است. تنها کاری که آن‌ها و من و دوستانم اشتباه انجام دادیم این بود که با قایق به استرالیا رفتیم». 

وات گفت Ads-Up Canada در حال حاضر غرق در صدها درخواست از سوی کانادایی‌هایی است که می‌خواهند داوطلب بشوند یا پول اهدا کنند. او گفت همین حالا هفت درخواست برای اسپانسری خصوصی ثبت شده و ۱۰ درخواست دیگر آماده ثبت شدن است.

یک پسر 16 ماهه بعد از اینکه به مدت 9 ساعت در هوای گرم داخل خودرو در برنابی رها شده روز پنج‌شنبه جان باخت.

به گفته دیو یانگر رییس آتش‌نشانی برنابی، آتش‌نشان‌ها حدود ساعت 5:20 بعد از ظهر به بلوک 5600 خیابان اینمن فراخوانده شدند چون گفته شده بود یک کودک در خودروی قفل شده وجود دارد.

پلیس سلطنتی برنابی می‌گوید در زمان ورود نیروهای امداد، بچه بیهوش بود. منابع مختلف به گلوبال نیوز گفتند این پسر حدود 9 ساعت در خودرو  رها شده بود. به گفته پلیس، پدر این کودک در صحنه شناسایی شد و هر دوی والدین با تحقیقات پلیس همکاری می‌کنند.

دین برلی مامور مسئول پلیس سلطنتی برنابی گفت: «این قلب آدم را می‌شکند، یک تراژدی است. اثراتی دارد که در سراسر جامعه محلی پخش شده است.»

برلی گفت پلیس در مراحل اولیه تحقیقات است و در محله به جستجو می‌پردازد و نمی‌تواند جزییات بیشتری درباره پرونده فراهم کند. خدمات پزشک قانونی بریتیش کلمبیا هم در حال همکاری با پرونده است. پلیس گفته هنوز کسی در این مورد دستگیر نشده است.

کودک در وضعیت بحرانی به بیمارستان منتقل شد و نیروهای امدادی تلاش در احیای او داشتند. سازمان خدمات سلامت اورژانسی بریتیش کلمبیا گفت چهار واحد امدادی از جمله یک واحد جان‌بخشی پیشرفته تا چهار دقیقه بعد از دریافت درخواست کمک در صحنه حاضر شدند.

یانگر از نیروهای آتش‌نشان‌ها گفت: «با این نوع هوایی که الان داریم و با توجه به اینکه دیروز درجه گرما رکوردشکن بود،  مسلما زمان خوبی برای تنها گذاشتن کودک در خودرو یا تنها گذاشتن هر حیوان یا هیچ چیزی نیست. خیلی کار ترسناکی است.»

برلی گفت پلیس از عموم مردم می‌خواهد در هوای گرم کودکان‌شان را در خودرو  تنها نگذارند. او گفت: «وقتی دارید کودکان‌تان را در هوای گرم منتقل می‌کنید، لطفا خودرو  را چک کنید و مطمئن شوید که کودک را رسانده‌اید و وقتی که پارک می‌کنید و دنبال کارهای روزانه‌تان هستید دیگر کودک در خودرو نباشد.»

متخصصان می‌گویند فقط 20 دقیقه طول می‌کشد که در یک روز گرم دمای داخل خودرو  به میزان بسیار بالایی گرم شود. با استناد به وبسایت امنیت کودکان kidsandcars.org روی هم رفته 52 کودک در سال 2018 در سراسر آمریکا جان خود را به خاطر تنها ماندن در ماشین‌های گرم از دست دادند و تا همینجای سال 2019 هم 9 کودک دیگر جان باخته‌اند.