یک ماه بعد از اینکه پرواز شماره 752 ایرلاین بین‌المللی اوکراین در ایران هدف موشکهای مجاورتی سپاه پاسداران قرار گرفت و 176 مسافر از جمله 57 کانادایی جان باختند ، خانواده‌های قربانیان هنوز بدنبال پاسخ از سوی دولت ایران هستند.
حامد اسماعیلیون در گفتگویی با سی بی سی به مت گالووی مجری برنامه The Current گفت: «وقتی مسئولان دولت ایران جعبه سیاه را تحویل نمی‌دهند، وقتی با ایرلاین یا کانادا یا اوکراین همکاری نمی‌کنند، هیچ مرهمی برای ما وجود ندارد». او همسر و دختر 9 ساخته خود را در سقوط روز هشتم ژانویه از دست داد.
به درخواست کانادا، سازمان هوانوردی وابسته به سازمان ملل نامه‌ای در روز سه‌شنبه به دولت ایران فرستاد و خواستار این شد که یا محققان ایرانی به سرعت جعبه‌های سیاه پرواز را تحلیل کنند یا آن‌ها را برای بررسی به یک کشور دیگر تحویل بدهند.
مارک گارنو سه‌شنبه به خبرنگاران گفت: «دوست داریم در اولین فرصت جعبه‌های سیاه تحلیل بشوند. تقریبا چهار هفته گذشته است».
اسماعیلیون اهل ریچموند هیل در انتاریو گفت تاخیر در تحقیقات باعث شده او اطمینانی نداشته باشد که به زودی پاسخی دریافت خواهد کرد. او گفت این تاخیرها باید پیغامی برای کانادایی‌ها باشند که «رژیم ایران قرار نیست همکاری کند».
از زمان ساقط شدن هواپیما تا به حال سوال‌های بسیاری درباره شفافیت تهران در انتقال دادن حقایق مرتبط با آن پیش آمده‌اند. مسئولان ایرانی در ابتدا نقص موتور را مسئول سانحه دانستند و در نهایت سه روز بعد اقرار کردند که سپاه پاسداران به اشتباه هواپیما را با موشک زده است. یک نوار صوتی نشت داده شده هم اوایل این هفته نشان داد که ایران بلافاصله می‌دانسته که موشک به پرواز 752 برخورد کرده است.
برای اسماعیلیون، کمبود شفافیت از سوی دولت ایران درد از دست دادن همسرش پریسا اقبالیان و دخترش ریرا را تشدید می‌کند. او گفت: «بله، ما از فقدان رنج می‌کشیم و این بخشی از مسئله است. اما بیشتر از خشم و عصبانیت رنج می‌کشیم. هیچ پاسخی برای اتفاقی که افتاده وجود ندارد. هنوز گیج هستیم».
ریحانا دیرانی که پدرش در این سانحه از دنیا رفت می‌گوید نمی‌داند خانواده‌اش هرگز می‌تواند به نتیجه‌ای درباره اتفاقی که افتاد برسد یا خیر. او گفت: «من فقط حقیقت را می‌خواهم. اما آیا حقیقت واقعا به من یا خانواده‌ام در تقلای احساسی کمکی می‌کند؟ نمی‌دانم».
اسماعیلیون گفت به خاطر اینکه دو هفته بعد از سانحه در ایران بود و سعی داشت جسد همسر و دخترش را به کانادا برگرداند، پروسه سوگواری‌اش تازه واقعا آغاز شده است. او گفت: «در ایران سوگواری نکردم. اما حالا به خانه‌ای خالی بازگشته‌ام».
او گفت حالا «هر شب و هر روز صبح» با خاطرات همسر و دخترش مواجه می‌شود. او گفت: «هر بار که موقع مدرسه می‌شود، مانند این است که اتوبوس مدرسه هر روز صبح ساعت 7:30 می‌آید اما او آنجا نیست».
دیرانی هم گفت خاطراتی مشابه او را آزار می‌دهند. چیزی به سادگی دست کردن اپل واچ باعث می‌شود او یاد پدرش بیفتد و اینکه سعی داشت هر روز 10 هزار قدم بردارد. او گفت: «اپل واچم را روشن نکرده‌ام. فقط کنار تخت مانده چون نمی‌توانم دست به آن بزنم. اینکه نمی‌توانم با او صحبت کنم نابودکننده است».
پدر دیرانی که یک کانادایی تانزانیایی بود، در کنار همسرش تورهای گردشگری را به مکان‌های مذهبی مسلمان می‌برد و آن موقع برای یک تور در ایران بود. همسرش هم آنجا همراه او بود اما در یک پرواز زودتر با ایرلاینی دیگر از کشور خارج شد.
دیرانی گفت بدترین قسمت کل این تجربه وقتی بود که مادرش که هیچ ایده‌ای نداشت هواپیما سقوط کرده، در تورنتو به زمین نشست و تلفنش را در حالی روشن کرد که پیغام‌های تسلیت از سوی دوستانش به او رسیده بودند. مادرش بعد از یک مسئول گمرک از سرنوشت پرواز شماره 752 خبردار شد.
او گفت وقتی مادرش از گمرک خارج شد «می‌توانستم باز و بسته شدن درها و درد روی چهره مادرم را ببینم که نگاه شکست در یکی از قدرتمندترین زنانی بود که می‌شناسم» و حتی یک ماه بعد هم «کاملا حس ضعف و بی‌فایدگی می‌کنم».
اسماعیلیون در سخنان یادبود خود برای پریسا و ریرا بارها خواستار عدالت شد و گفت «این اشتباه انسانی نبوده، شکست سیستمیک بوده است».
