مطالعه‌ای جدید با مقایسه کردن داده‌های شدت کار، حمایت سازمانی، قانون‌گذاری و قابل زندگی بودن توانسته شهرها را بر اساس موفقیت در ترفیع توزانی بین کار و زندگی برای شهروندان خود رده بندی کند.
شاخص این مطالعه طوری طراحی نشده که شاخصی برای قابل زندگی بودن شهرها باشد و در عین حال قرار نیست نمایانگر بهترین شهرها برای کار کردن باشد. بلکه هدف این شاخص این است که راهبردی برای شهرها باشد تا بتوانند قابلیت خود در حمایت از بهبود بخشیدن زندگی ساکنان را با بهتر کردن آن دسته از جنبه‌های زندگی که به کاهش استرس‌ها و سختی‌های مرتبط با کار هستند، افزایش دهند.
در ابتدا این مطالعه به ارزیابی امتیاز زندگی به کار هر شهر پرداخت. این کار بر پایه مجموعه‌ای از فاکتورها در ارتباط با مقدار زمانی انجام شد که هر فرد به کار خود اختصاص می‌دهد که از جمله آن‌ها می‌توان به کل ساعات کاری، حمل‌و‌نقل و مرخصی‌های استفاده شده اشاره کرد.
در مرحله بعدی، هدف مطالعه این بود که بفهمد تا چه حد شهروندان رفتار متقابل مساوی دریافت می‌کنند، دسترسی آن‌ها به برنامه‌های سلامتی و رفاهی تحت تامین مالی دولت را بسنجد و متوجه بشود تا چه از برابری جنسیتی و دوستی نسبت به جامعه LGBT+ حمایت می‌شود.
در نهایت از طریق بررسی شادی، امنیت و دسترسی به رفاه و سرگرمی – که به محققان اجازه داد به این مسئله پی ببرند که ساکنان می‌توانند بعد از ساعات کاری از محیط اطراف خود لذت ببرند یا خیرـ تعیین کنند که امتیاز قابل زندگی بودن هر شهر چقدر است.
نتیجه شاخصی متشکل از 20 فاکتور شد که توازن زندگی و کار 40 شهر در سراسر جهان را به نمایش می‌گذارد و نشان می‌دهد که کدام شهرها هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیرمستقیم از طریق سیاست‌ها و زیرساخت‌های شهری از توازنی سالم حمایت می‌کنند.
در بخش «شدت کار»، شاخص‌هایی که توسط این مطالعه بررسی شدند شامل ساعت شروع کار در صبح، تعداد کل ساعات کاری در هفته، اینکه آیا تعداد کل ساعات کاری هفته مساوی یا بیشتر از 48 ساعت بوده یا خیر، حداقل روزهای مرخصی پیشنهاد شده، تعداد روزهای مرخصی استفاده شده، میزان بیکاری، روزهای مرخصی همراه با پرداخت والدین و میزان دقایق صرف شده در مسیر رفت و برگشت کار می‌شدند.
در زمینه جامعه و نهادها، این مطالعه به بررسی عواملی از جمله مخارج اجتماعی بر حسب درصد تولید ناخالص داخلی، امتیاز مراقبت از سلامت، امتیاز دسترسی به مراقبت از سلامت روان، امتیاز برابری جنسیتی و امتیاز برابری همجنس گرایان پرداخت که البته شهر ونکوور در این زمینه امتیاز قابل توجهی کسب کرد.
در زمینه قابل زندگی بودن مدنی، مطالعه به بررسی و حساب کردن امتیاز امنیت، امتیاز شادی، امتیاز استرس شهر، امتیاز فضاهای خارج از خانه، آلاینده‌های هوایی، امتیاز رفاه و امتیاز اوقات فراغت پرداخت.
در این فهرست شهر هلسینکی در فنلاند با امتیاز کامل 100 درصدر قرار گرفت و دیگر شهرهای اروپایی مونیخ ، اسلو و هامبورگ در رده های بعدی جای گرفتند. ونکوور با 72.55 امتیاز در مجموع رتبه دهم را از آن خود کرد و شهر اتاوا با اختلاف اندکی(72.11 امتیاز) در رده یازدهم دنیا جای گرفت. پس از این دو شهر ، سن دیگو در کالیفرنیا بااختلاف فراوان (54.82 امتیاز) سومین شهر برتر آمریکای شمالی است.
