ممکن است اسم میراندا مالهالند را نشنیده باشید اما موسیقیاش را شنیدهاید.
نی نوازی او در تمام اپیزودهای «جمهوری دویل» شبکه سیبیسی و در جینگل «چیزهای خوب در انتاریو رشد میکنند» شنیده میشود. او صدها آهنگ در آلبومهای مختلف ضبط کرده و خوانده و موسیقی فیلمها و سریالهای تلویزیونی بسیاری را ضبط کرده است.
اما با وجود این موفقیتها، اقتصاد دیجیتال باعث شده زندگی کردن به عنوان یک موزیسین مستقل در کانادا بسیار سختتر بشود و این درسی است که مالهالند طی دو دهه فعالیت خود در این کار یاد گرفته است. این برای تمام هنرمندان کانادایی که میخواهند در این اقتصاد زنده بمانند مهم است.
مالهالند میگوید: «من در تعداد زیادی آلبوم نامزد دریافت جایزه جونو حضور داشتم و تمام دنیا را تور گذاشتم و فکر میکردم به اندازه کافی کار نمیکنم یا شاید به اندازه کافی خوب نیستم. اما حقیقت این است که شرایط عادی کار از بین رفته و باید آن را احیا کنیم».
مالهالند امیدوار است قوانین اخیر مصوب شده توسط قانونگذاران اروپایی درباره قوانین کپیرایت دیجیتال به موزیسینها، نویسندگان، ناشران و تهیهکنندگان فیلم و تلویزیون کمک کند. گروههای حامی هنرمندان امیدوارند اتحادیه اروپا بتواند با این حرکت گامی به سمت آیندهای متفاوت بردارد.
این قوانین به این معنی هستند که پلتفرمهای آنلاین بزرگ مثل فیسبوک و گوگل باید محتوای کپیرایتشده را فیلتر کنند و سودهای بیشتری را با خالقان اثر به اشتراک بگذارند که میتواند به معنی میلیاردها دلار پول باشد.
اما آینده طبقه متوسط هنرمند کانادا در خطر است. مجموعهای خلاق از هنرمندان که زمانی میتوانستند تقریبا راحت از خودشان حمایت کنند حالا به تقلا افتادهاند و این امر پیامدهایی برای شهرهای کانادا دارد. مناطق کلانشهری که نتوانند شهروندان خلاق را نگه دارند و جذب کنند معمولا راکدتر هستند و علاقه کمتری برای زندگی ایجاد میکنند.
مالهالند که در این مورد به کمیته میراث فدرال دولت شهادت داده میگوید: «هنریک راننده بزرگ اقتصادی است؛ هرچند ممکن است توجه زیادی جلب نکند.»
روی هم رفته، هیچ شکی وجود ندارد که طبقهمتوسط تحت فشار است. جدیدترین گزارش سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) در آوریل نشان داد که جوانان زیر 35 سال کانادا وضعیت بدی دارند و تنها 59 درصد از آنها از نظر مالی جزو طبقه متوسط محسوب می شوند.
وضعیت مخصوصا برای هنرمندان بد است. مرکز آمار کانادا ارقام هفتگی درآمد کارمندان عرصه هنری، سرگرمی و خلاق را منتشر میکند که نشان میدهد آنها از میانگین ملی عقب افتادهاند. میانگین درآمد این گروه در سال 2018 معادل 601.31 دلار بود که نسبت به چهار سال قبل فقط 20 دلار افزایش داشته است. میانگین ملی 100118 دلار است که 66 دلار افزایش داشته است.
اما اگر نگاه موشکافانهتری فقط به هنرمندان داشته باشیم ارقام شوکهکننده هستند. مطالعهای توسط اتحادیه نویسندگان کانادا میگود درآمد سالانه متوسط یک نویسنده کانادایی 9380 دلار است که نسبت به یک دهه گذشته 27 درصد کاهش داشته است. این اتحادیه این پدیده را یک «وضعیت اورژانسی فرهنگی» خوانده است.
کریستین پیت رییس انجمن نویسندگان حرفهای کانادا میگوید: «بدون توجه به پلتفرم، کارکنان باید به خاطر کارشان غرامت دریافت کنند. خیلیها فکر میکنند اینترنت باید کاملا رایگان باشد، اما مردم فراموش میکنند که نویسنده آن داستانی که میخوانید، حقی برای دریافت غرامت دارد.»
مطالعهای توسط اتحاد رسانههای خبری که نماینده 2 هزار روزنامه آمریکایی است، تخمین میزند که گوگل فقط در سال 2018 حدود 4.7 میلیارد دلار آمریکا درآمد داشت که تقریبا به اندازه کل درآمد صنعت خبر آمریکا از تبلیغات دیجیتال است.
جان هایندز رییس و مدیر عامل سازمان رسانههای خبری کانادا که نماینده ناشران روزنامههاست میگوید پلتفرمهای آنلاین داستانهای خبری را کمی تغییر میدهند و جمعآوری میکنند و اغلب هیچ پولی بابت آنها پرداخت نمیکنند. او گفت «آنها عملا دزدی میکنند» و اضافه کرد که مالیات لینک میتواند این مسئله را تمام کند.
اما هایندز و لابیگران دیگری مانند او در ماه ژوئن ناامید شدند چون سازمان صنعت کانادا در بازبینی کپیرایت خود مالیات لینک را پیشنهاد نکرد و به جای آن مسئله را به سازمان میراث کانادا بازگرداند تا درباره «پرداخت حقوق روزنامهنگاران، سود ناشران خبری، مجوزهای داده شده به تامینکنندگان خدمات آنلاین و تخطی کپیرایت» مطالعهای انجام دهد.
با توجه به انفعال اخیر سازمانهای صنعت و میراث کانادا، بعید است که اتاوا بخواهد به سرعت به مسئله کپیرایت بپردازد و آن را به دولت بعدی بسپارد. اما هنرمندان و گروههای انتشاراتی میگویند زمان بسیار حائز اهمیت است چون خالقان آثار هنری بیش از همیشه برای کسب دستمزد به تقلا افتادهاند.
گراهام هندرسون رییس و مدیر عامل موزیک کانادا که یک گروه لابیگری نماینده ناشران بزرگ موسیقی کاناداست این را یک «شکاف ارزشی» یا عدم تطابق بین ارزش محتوای خلق شده برای مصرفکنندگان و سودهای بازگردانده شده به هنرمندان و کسب وکارهایی که آن را در عصر دیجیتال خلق میکنند، مینامد. او میگوید این شکاف میلیاردها دلار برای هنرمندان کانادایی ارزش دارد.