چهره شهرهای بزرگ کانادا به سرعت در حال تغییر است و افزایش نابرابری اقتصادی و قطبی تر شدن محله های مختلف در این شهرها موجب نگرانی بیش از حد جامعه شناسان و اقتصاددانان کانادایی شده است .
به عقیده آنها با تداوم وضع موجود نقطه نظرات مشترک در بین گروه های مختلف اجتماعی کمتر از گذشته شده و افراد جامعه با توجه به این گسست اجتماعی نسبت به یکدیگر بی اعتمادتر خواهند شد.
بنا به تازه ترین آماری که از سوی دانشگاه تورنتو منتشر شده است در چهار شهر اصلی تورنتو ، ونکوور ، مونتریال و کلگری اختلاف درآمد بین دهک های بالا و پایین جامعه افزایش چشمگیری داشته است . این روند گرچه در کانادا تازگی ندارد ولی در سالهای اخیر شدت بیشتری پیدا کرده است . در دهه 1980 نزدیک به 60 درصد از اهلی تورنتو با توجه به میزان درآمد بخشی از طبقه متوسط محسوب می شدند ولی در سال 2015 این میزان تنها به 28 درصد رسیده است . در طی همین مدت شمار ثروتمندان از 12 درصد به 21 درصد کل جمعیت رسیده و میزان افراد کم درآمد و فقیر هم از 28 درصد به 51 درصد افزایش یافته است !!
بنا به این گزارش تورنتو دیگر شهری نیست که در آن با کار سخت بتوان موفقیت مالی را تضمین کرد و محله ای که افراد در آن زندگی می کنند تا حد زیادی احتمال موفق شدن آنها را در زندگی و بهبود شرایط آن تعیین خواهد کرد.
این گزارش چهار عامل را در بوجود آمدن این شرایط موثر می داند:
ابتدا تغییر بازار کار که طی آن کانادا همچون بسیاری از کشورهای جهان شاهد کاهش شغلهای تولیدی و با درآمد مکفی بود و بجای آن مشاغل کم درآمدتر در بخش سرویس جایگزین شدندو به این ترتیب دریافتی بخش عمده ای از کارگران و کارمندان کاهش یافت.
از سوی دیگر مشکل مسکن و بالا رفتن بی رویه قیمت آن در دهه های اخیر به ویژه در چند سال گذشته و عدم افزایش دستمزدها به موازات گرانی مسکن بخش عمده ای از درآمد طبقه متوسط را می بلعد و به نظر نمی رسد کاهش قیمت مسکن با سناریویی مشابه دهه 1980 متصور باشد.
همچنین از دهه 1990 ، دولت فدرال تصمیم به کاهش بودجه سرویسهای اجتماعی کرده و در کنار آن مالیات دریافتی از شرکتهای بزرگ و افراد ثروتمند کاهش یافته است . در نتیجه فقرا کمک های مالی کمتری از دولت دریافت می کنند در حالیکه ثروتمندان مالیات کمتری به دولت می دهند و عملا توزیع دوباره درآمد روند ناقصی پیدا کرده است .
