کمی بیشتر از یک سال از زمانی که دولت لیبرال سابق انتاریو حداقل حقوق را از 11.40 دلار به 14 دلار در ساعت افزایش داد، گذشته است. در این بازه، گروه‌های کسب‌و‌کاری گفته‌اند این حرکت باعث شده آنها کارمندان‌شان را کم کنند یا استخدام‌های جدید را به تاخیر بیندازند یا پروسه اتوماسیون را تسریع کنند.
این‌ها توجیه‌هایی بودند که دولت استاندار داگ فورد به کار برد تا مانع یک افزایش دیگر در حداقل حقوق و رساندن آن به 15 دلار شود. نمی‌توانیم با قاطعیت بگوییم اگر افزایش حداقل حقوق اتفاق نیفتاده بود اقتصاد و بازار کار انتاریو چطور می‌شد، اما می‌توانیم به یک سال داده‌های مرکز آمار کانادا نگاه کنیم و دنبال اثرات این حرکت بگردیم.
تمام استانها در سال 2018 میزان حداقل دستمزد را افزایش دادند، اما میزان این افزایش بسیار کمتر از انتاریو بود. به طور مثال، آلبرتا میزان حداقل حقوق خود را با افزایشی 1.40 دلاری به 15 دلار رساند و افزایش 1.30 دلاری در بریتیش کلمبیا میزان کلی را به 12.65 دلار در ساعت رساند. کبک افزایشی 70 سنتی داشت و تمام دیگر استانها افزایشی بین 10 تا 30 سنت را تجربه کردند.
بین ماه‌های ژانویه 2018، یعنی نخستین ماهی که افزایش حداقل حقوق عملیاتی شد، و ژانویه 2019، انتاریو تعداد کل شغل‌هایش را 2.4 درصد افزایش داد که در راستای دیگر استانها بود. بنابراین به نظر نمی‌رسد که افزایش حداقل دستمزد اثری چشمگیر روی رشد کلی داشته است.
شغل‌های درآمد حداقلی معمولا در دو صنعت گسترده غذا و اقامت، و عمده‌فروشی و خرده‌فروشی متمرکز هستند. نگاهی به رشد شغل‌ها در این صنایع نشان می‌دهد که آنها سال خوبی را، حداقل در مقایسه با شرایط خوب بازار کار سال 2018 ، پشت سر نگذاشته‌اند. صنعت عمده‌فروشی و خرده‌فروشی 2.6 درصد از کل شغل‌هایش را در انتاریو کم کرد و غذا و اقامت 0.5 درصد اضافه کرد که نسبت به رشد کلی بازار کم بود.
اما تنها انتاریو نبود که از این نظر آمار ناامید کننده ای داشت و در بسیاری از استان‌های دیگر وضعیت این بخش‌ها به مراتب بدتر بود. تمام استانها غیر از نووا اسکوشا و کبک در صنایع عمده‌فروشی و خرده‌فروشی تعداد شغل‌های‌شان را کاهش دادند و استخدام در بخش غذا و اقامت بسیار متلاطم بود.
بنابراین طبیعی است که این بخش‌ها در بسیاری از استانها از شمار کارگران‌شان کم می‌کنند.
ارتباط این امر با افزایش حداقل دستمزد روشن نیست و ممکن است دلایل دیگری داشته باشدو البته ممکن است ربطی با افزایش سرعت اتوماسیون دیده شود. با توجه به آمار مشخص می شود افزایش حداقل دستمزد بزرگ انتاریو تاثیر زیادی بر استخدام در صنایعی که حداقل حقوق در آنها تعیین کننده است نداشته است .
از سوی دیگر بازار کار جوانان سال خوبی نداشت. کانادا روی هم رفته 2.9 درصد افراد استخدام‌شده کمتری بین سنین 15 تا 24 سال داشت. جالب است بدانیم که به استثناء نیوفاندلند، استان‌هایی بزرگ‌ترین کاهش در استخدام جوانان را تجربه کردند که بیشترین افزایش حداقل دستمزد را داشتند.
اما همچنان شغل‌هایی که بیشتر از همه در معرض خطر از سوی اتوماسیون قرار دارند شغل‌های جوانان هستند. بنابراین نمی‌توان با اطمینان گفت چقدر از این جریان به خاطر افزایش حداقل دستمزد بوده است.
از طرفی، نگاهی به دستمزد (که کسب‌و‌کارها آن را هزینه کار می‌خوانند) نشان می‌دهد که رشد دستمزد میان نیروی کاری جوان انتاریو در سال گذشته قوی‌تر از رشد میان رده سنی بالاتر بود. میانگین افزایش دستمزد ساعتی برای جوانان در سال 2018 افزایشی 10.2 درصدی داشت، در حالیکه برای رده سنی بالاتر این افزایش 2.7 درصد بود.
در نهایت، داده‌ها نشان می‌دهند که افزایش حداقل دستمزد انتاریو اثری بسیار اندک بر بازار کاری کلی استان داشت. مسلما بازار کار را از روی ریل خود خارج نکرد و حرکت آن هم‌راستای دیگر استان‌هایی بود که افزایش حداقل دستمزد داشتند. نبود ارتباطی واضح نشان می‌دهد که تصمیم استخدام کردن یا نکردن نیروی کاری جدید به فاکتورهایی مهم‌تر از حداقل دستمزد بستگی دارد.
اما در عین حال شواهد این را هم نشان می‌دهد که افزایش حداقل دستمزد در انتاریو و افزایش‌های کوچک‌تر در آلبرتا، بریتیش کلمبیا و کبک تقاضا برای نیروی کاری جوان را کاهش داد و احتمالا اتوماسیون در خدمات غذایی را بالا برد. نکته مثبت ماجرا این است که این صنایع امروزه درآمد کلی بسیار بیشتری دارند.
