در تئوری، برده‌داری سال 1981 وقتی موریتانی به عنوان آخرین کشور جهان با کار اجباری مخالفت کرد، به پایان رسید. در عمل، این کار به اشکال مختلف – که برخی از آنها خیلی هم آشکار هستند- همچنان ادامه دارد. یکی از آنها فیلمی بود که شبکه سی‌ان‌ان در نوامبر پخش کرد. این ویدیو شبیه حراج 12 مهاجر نیجریه‌‌ای برای کار در مزرعه بود. وقتی قاچاق انسان و اشکال مختلف اجبار وجود دارد، شیوه‌های مشابه برده‌داری می‌تواند همچنان به حیات خود ادامه بدهد.
برده‌داری مدرن اغلب به عنوان مشکلی که محدود به کشورهای فقیر می‌شود، مطرح است. با این حال، کار اجباری در کشورهای در حال توسعه زنجیره‌های تولیدی را تقویت می‌کند که به غرب منتهی می‌شوند. گزارش سال 2018 یک گروه فعال درباره برده‌داری جهانی، زنجیره‌های تولید در G20 که شامل اقتصادهای بزرگ جهانی است را مورد بررسی قرار داد. این گروه سه چهارم تجارت جهانی را در اختیار دارد. هدف این بود که روشن شود هر یک از این کشورها چه سیاست‌هایی در برابر استثمار دارند. در نهایت تنها هفت کشور از میان این کشورها دارای قوانینی بودند که ریسک کمتری برای استفاده از کالاها و خدماتی که بر مبنای کار اجباری تولید شده‌‌اند، داشتند.
کانادا با واردات 15 میلیارد دلاری محصولات کارگاه ها و کارخانه های فعال با نیروی کار بسیار ارزان قیمت ، یکی از پنج مقصد اصلی چنین کالاها و خدماتی ست ولی کمتر تلاشی برای مبازره با برده داری شرکت‌های بزرگ انجام داده است .
از سوی دیگر باید بخاطر داشته باشیم رسوایی رفتار برده گونه با کارگران معادن بریتیش کلمبیا از سوی کارفرمایان آسیایی تبار درچند سال قبل سبب شد تا برنامه صدور ویزا برای کارگران موقت برای مدت زیادی متوقف شود.
برای این که روشن شود کدام زنجیره‌های تولید بیش از همه در ریسک استفاده از کار اجباری هستند، نویسندگان گزارش فهرست رسمی آمریکا از کالاهای تولید شده با کار اجباری را منتشر کردند. آنها اطلاعاتی از ان‌جی‌اوها، تحقیقات دانشگاهی و آژانس‌های دولتی به منظور جمع‌آوری کالاهایی از کشورهای دیگر برای G20 تهیه کردند. از نظر ارزش واردات، بیش از همه صنایعی که تحت تاثیر قرار گرفتند شامل کامپیوتر و گوشی‌های موبایل، لباس، صنعت ماهیگیری، کاکائو و نیشکر بود.
برخی از کشورها تصویری روشن از برده‌داری مدرن ارایه می‌کنند. چین سالانه زغال سنگی به ارزش یک میلیارد دلار از کره شمالی وارد می‌کند که توسط معدن‌کارانی استخراج می‌شود که به این کار اشتغال دارند زیرا این کار به آنها تحمیل شده نه این که به آن علاقه داشته باشند( یک دهم جمعیت کره شمالی مجبور به کار برای دولت هستند). صنعت کتان در آسیای مرکزی به نیروی کار مهاجر بستگی دارد و در ترکمنستان دهها هزار نفر از مردم مجبورند به کار در زمینه کتان بپردازند که کاری دولتی است. صنعت عظیم سنگ آهن هند نیز بر مبنای کار خانوادگی اجباری می‌چرخد.
ایالت متحده بیشترین کار را برای محدود کردن برده‌داری مدرن در زنجیره‌های تولید خود انجام داده است و دستورالعمل‌های اجرایی که وجود دارد این اطمینان را به وجود می‌ْآورد که پیمانکاران دولتی اقدامات لازم برای محدود کردن سوء‌استفاده را به کار می‌بندند. برزیل یک لیست سیاه دارد که شامل حال پیمانکارانی است که معلوم شده در کارشان از برده‌داری مدرن استفاده می‌کنند. اتحادیه اروپا از مسئولیت اجتماعی حمایت می‌کند و کشورهای عضو را تشویق می‌کند تا در ارتباط با کشورهای بیگانه، شرایط اجتماعی محلی را در نظر بگیرند.
با این حال چنین سیاست‌هایی وقتی پیش می‌رود که وادار به اجرا شوند و دلایل خوبی وجود دارد که فکر کنیم به کنترل‌های بیشتر در این زمینه نیاز است. یک نظرسنجی در سال 2017 نشان داد که تنها 6 درصد مدیران شرکت‌های بریتانیایی مطمئن بودند که زنجیره تولیدشان از طریق برده‌داری مدرن آلوده نشده است.
نکته قابل تامل گزارش اکونومیست دراین زمینه رتبه فاجعه آمیز ایران در زمینه محدود کردن برده داری مدرن در آن کشور است . بنا به این گزارش ایران در بین 184 کشور جهان در زمینه شناسایی قربانیان برده داری مدرن در کشور ، وضع قوانین موثر در جهت از بین بردن آن و از میان بردن زنجیره تامین نیرو برای این قضیه حتی شرایطی بدتر از کشورهای کره شمالی و اریتره و لیبی دارد!!!!
