خودکشی یک دختر 9 ساله اهل سوریه در ماه گذشته باعث شده سازمان‌های کالگاری خدمات خود به مهاجران تازه وارد به کشور را تحت موشکافی قرار بدهند و امیدوارند بتوانند از تراژدی‌های آینده جلوگیری کنند.
خانواده آمال آلشتیوی به سی‌بی‌سی نیوز گفت دخترشان برای این به زندگی‌اش خاتمه داد که حدود شش ماه بود بدون اینکه کسی متوجه بشود در مدرسه‌اش در شمال شرق کالگاری مورد زورگویی و آزار دیگران قرار می‌گرفت. دوستان خانواده می‌گویند مدرسه به نگرانی‌ها توجه نکرد و بخش اعظم قلدری هم به زبان عربی انجام می‌شد و در نتیجه کارمندان مدرسه متوجه آن نبودند.
عبدالله برادر آمال که حالا در کلاس پنجم است، می‌گوید: «به او می‌گفتند تو احمقی، تو یک هیولایی، تو زشتی. هر چیزی که بپوشی هیچ وقت زیبا نیستی. کل زندگی‌ات زشت خواهی بود.»
آمال پنج برادر و خواهر دارد. خانواده آن‌ها سه سال پیش بعد از فرار کردن از سوریه درگیر جنگ به آلبرتا آمد.
انجمن آموزش کالگاری گفت بعد از مرگ آمال تحقیقی انجام شد که هیچ مدرکی از زورگویی و قلدری پیدا نکرد. پلیس کالگاری هم گفت با چند نفر مصاحبه کرده و شواهدی مبنی بر آزار پیدا نکرده است.
مرگ این دختر سوال‌هایی را درباره میزان حمایت و آموزشی به وجود آورده که خانواده‌های تازه وارد برای مقابله با زورگویی و در راستای شناسایی مشکلات و دسترسی به کمک دریافت می‌کنند. والدین او می‌گویند زورگویی‌ها از زمانی شروع شد که آمال در مدرسه به سختی‌هایی برخورد.
نصرا عبدالرحمان مادر آمال از طریق یک مترجم گفت: «خیلی خیلی سخت است که او چنین کاری انجام داده. می‌خواهم تمام والدین از داستان من درس بگیرند. ممکن است اتفاق مشابهی برای آن‌ها هم بیفتد.»
یک مشکل دیگر برای تازه واردها هم این است که بسیاری از آن‌ها از فرهنگ‌هایی می‌آیند که مسائل را به وضوح مطرح و درباره مشکلات خانوادگی صحبت نمی‌کنند چون می‌ترسند در جامعه شرمسار شوند.
سازمان‌هایی که با این خانواده‌ها کار می‌کنند می‌خواهند مطمئن شوند چنین اتفاقی دوباره نمی‌افتد. آن‌ها دارند از مرگ آمال به عنوان فرصتی استفاده می‌کنند تا برنامه‌ها و خدمات خود را بازبینی کنند.
آنیلا لی یوئن مدیر عامل مرکز تازه واردها گفت: «اتفاق نابودکننده‌ای است. همه باید دوباره گرد هم بیایند و واقعا به این فکر کنند که حالا چطور می‌توانیم به جلو حرکت کنیم؟»
او گفت اولین کاری که سازمانش کرد این بود که به برنامه‌های خود نگاه کند و ببیند چه کارهایی را می‌توانست بهتر انجام دهد. به گفته وی سال‌هاست خدمات بسیاری در شهر ارایه می‌شود که برنامه چندفرهنگی مخصوص والدین که توسط انجمن زنان مهاجر کالگاری اجرا شده از جمله آنهاست. این انجمن از دهه هشتاد میلادی تا به حال فعال بوده است.
سازمان خدمات مهاجران کالگاری گفت با وجود اینکه منابع موجود بسیار زیاد است، تنها نیمی از تازه واردها از آن‌ها استفاده می‌کنند. این سازمان از همین حالا دست به کار شده و رخدادی را برنامه‌ریزی کرده تا درباره مورد آمال و تغییراتی که باید اعمال شود صحبت کند.
حیدر حسن مدیر عامل آن گفت: «داریم یک ملاقات در تالار شهر برگزار می‌کنیم و از تمام ذی‌‌نفعان و هر کسی که می‌خواهد در این باره صحبت کند دعوت می‌کنیم تا در آن شرکت کند.»
سم نامورا از موسسان جامعه حمایت از مهاجران کالگاری هم گفت یکی از موانع اصلی برای تازه واردهای سوری در دسترسی به کمک، کانال‌های ارتباطی مناسب است. به گفته او بسیاری از سازمان‌های موجود در کالگاری درک مناسب از فرهنگ، زبان و ابزار ارتباطی لازم برای نزدیک شدن به خانواده‌های تازه وارد سوری را ندارند.
به طور مثال، نامورا از زمانی که خانواده آمال وارد کالگاری شده با آن‌ها رابطه نزدیکی داشته و می‌گوید مادرش اصلا نمی‌دانسته می‌تواند شکایتی درباره زورگویی به ثبت برساند.
