وقتی پتی دوگویا چند ماه بعد از به دنیا آوردن سومین فرزندش، پایش را به خاطر سرطان از دست داد، انتظار داشت سیستم مراقبت از سلامت سراسری کانادا به او ابزار لازم برای بازیابی را بدهد. این اتفاق هرگز نیفتاد و به جای آن او ورشکسته و دچار یک افسردگی شدید شد.
امروز با کمک خانواده، دوستان و غریبه‌ها، دوگویا به زندگی بازگشته و از یک پای مصنوعی استفاده می‌کند. اما او این مسئله را زیر سوال می‌برد که چطور سیستمی که طراحی شده بود تا به صورت مساوی به همه کمک کند او را رها کرد.
مایکل لا استاد دانشگاه یو‌بی‌اس که همچنین مسئولیت ریاست سازمان تحقیقات کانادا در زمینه دسترسی به دارو را بر عهده دارد، می‌گوید: «این سیستم در دهه 1960 طراحی شده و شبیه سیستمی هم هست که در دهه شصت طراحی شده چون فرم رایج مراقبت از سلامت دکترها و بیمارستان‌ها بودند.»
او می‌گوید امروزه آمارها نشان دهنده وجود سیستمی آشوب‌زده هستند که آسیب‌پذیرترین افراد کشور را رها می‌کند تا به تنهایی تصمیم‌های مرگ و زندگی بگیرند. به گفته او، بیش از دو میلیون کانادایی داروهای تجویزشده‌شان را آنطور که تجویز شده مصرف نمی‌کنند چون نمی‌توانند پولش را پرداخت کنند.
دوگویا این مسئله را به شخصه دید چون هزینه‌ها به سرعت از حیطه کنترل او خارج شدند. وقتی او در بیمارستان بود، داروهای شیمی‌درمانی تحت پوشش بودند اما بعد از مرخص شدن به او گفته شد که باید در خانه از پن‌های دُز پایین شیمی‌درمانی استفاده کند که قیمت هر یک از آن‌ها چهار هزار دلار بود و فقط بخشی از آن را بیمه تامین می‌کرد. این پیش از اندازه گرفتن پایش برای دریافت پای مصنوعی بالای زانو بود.
او گفت: «اصلا فکر نمی‌کردم که پای مصنوعی تا این حد گران قیمت باشد. فکر می‌کردم به صورت اتوماتیک از شما مراقبت می‌کنند، مخصوصا اگر بیمه داشته باشید، و بعد می‌توانید بهترین پا برای سبک زندگی خود را دریافت کنید. من آن موقع مادر بودم و با عقل جور در نمی‌آمد که چیزی که یک لوله و لولا است دریافت کنم چون با آن هرگز نمی‌توانم به بچه‌هایم برسم.»
پایی که برای او تامین شد 10 هزار دلار هزینه داشت که او باید 2500 دلارش را خودش می‌داد، اما وقتی توانست چیزی دائمی‌تر بخرد باید آن را پس می‌داد. چون بیمه سلامت عمومی انتاریو پای مصنوعی را پوشش نمی‌دهد، او باید خودش را تامین می‌کرد و پایی که دکترش آن موقع پیشنهاد کرده بود 50 هزار دلار می‌ارزید.
دوگویا که نمی‌توانست چنین هزینه بالایی را بپردازد، به مدت 9 سال از ویلچر، کراچ و پای سالمش استفاده کرد و رویای پیاده‌روی با کودکانش تا مدرسه را داشت. بالاخره همسایه‌هایش برای او یک صفحه گوفاندمی درست کردند و توانستند پول یک پای مصنوعی خوب به قیمت تقریبا 90 هزار دلار را پرداخت کنند.
دوگویا گفت: «نمی‌دانم چرا دولت پول جراحی ترمیم روی بیماران سرطان سینه را می‌دهد. برای برداشتن بچه‌های‌تان از مدرسه سینه لازم نیست. برای سر کار رفتن سینه لازم نیست.»
زمانی که برای نخستین بار در دهه شصت میلادی بیمه سلامت طراحی شد، بحث سنگینی درباره این شکل گرفت که چه چیزهایی تحت پوشش قرار بگیرد یا نگیرد. در نهایت، دولت لیبرال تصمیم گرفت که خدمات خارج از بیمارستان‌ها و دفاتر دکترها را از بیمه خارج کند. اما شاید حیاتی‌ترین تصمیم دولت عدم تامین سرمایه مراقبت دارویی بود. امروزه قیمت داروها در کانادا بعد از آمریکا دومین قیمت‌های بالا در کل جهان را دارا هستند.
