مدت‌هاست که همه می‌دانند زندگی کردن در تورنتو چقدر گران قیمت است اما گزارشی جدید از بنیاد تورنتو واقعا این مسئله را به نمایش می‌گذارد.
گزارش «نشانه‌های حیاتی» این بنیاد می‌گوید تورنتو پایتخت فقر کانادا برای افراد سن کاری است که یعنی بالاترین نرخ‌های فقر را در میان بزرگسالانی دارد که بزرگ‌تر از ۱۸ سال اما هنوز بازنشسته نشده هستند. البته برای دیگران هم وضعیت بهتر نیست و این شهر دومین نرخ فقر بالا برای کودکان و افراد مسن را دارد.
شکاف درآمدی همچنین بسیار به نژاد بستگی دارد و مخصوصا به تورنتویی‌های سیاه‌پوست فشار بسیاری وارد می‌کند. دیوید هولچانسکی استاد دانشکده کار اجتماعی دانشگاه تورنتو که از تحقیقاتش در این گزارش استفاده شده می‌گوید: «درصد کمی از تورنتویی‌های سفیدپوست در میان فقرای کارمند هستند اما این درصد برای گروه‌های نژادی بیشتر و برای سیاه‌پوستان حتی بیشتر از آن‌هاست».
تورنتو برای بزرگسالان سن کاری چالش‌های بسیاری دارد. با وجود اینکه نرخ بیکاری در حال کاهش است و تولید ناخالص داخلی شهر بین سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۶ سالی ۳ درصد رشد داشت، نابرابری درآمدی از همیشه بدتر است. در حقیقت تورنتو بیشترین نابرابری درآمدی را در کل کشور دارد.
بیش از نیمی از افراد در تورنتو در فقر زندگی می‌کنند و نرخ فقر در جمعیت‌های به حاشیه رانده شده از جمله بومی‌ها، جوامع اقلیت نژادی و تازه واردها بالاتر هستند.
گروه‌های مختلف تجربه‌های به شدت متفاوتی داشته‌اند: طی ۳۵ سال گذشته سفیدپوستان شاهد افزایش درآمد خود به میزان ۶۰ درصد بوده‌اند در حالیکه اقلیت‌های نژادی فقط یک درصد رشد داشته‌اند. این پدیده می‌تواند تا حدودی به خاطر رشد شغل‌های غیراستاندارد (قراردادی و موقتی) باشد که اغلب به اقلیت‌های نژادی و تازه واردها می‌رسند. گزارش مي‌گوید در سال ۲۰۱۵ یک زن اقلیت نژادی در تورنتو به طور متوسط سالانه ۳۹۸۶۱ دلار درآمد داشت اما همین درآمد برای یک مرد سفیدپوست ۸۹۱۵۷ دلار بود.
تورنتو همچنین تا حدودی به خاطر همین تفاوت رو به رشد در ثروت در حال تبدیل شدن به شهری طبقه‌بندی‌شده است.
در گزارش آمده: «در محله‌های با درآمد بالا، ۷۳ درصد ساکنان سفیدپوست بودند و این رقم در محله‌های کم درآمد فقط ۳۱ درصد بود». تعداد محله‌های با درآمد متوسط هم در حال کاهش است و تعداد رو به رشدی از آن‌ها به دسته‌های بالا یا پایین منتقل شده‌اند.
از نظر مسکن هم وضعیت شهر برای خیلی‌ها دوام‌ناپذیر است. هزینه‌های مالکیت خانه چهار برابر و هزینه‌های اجاره کردن دو برابر سریع‌تر از رشد درآمد افزایش داشته‌اند. تعداد واحدهای اجاره‌ای جدید هم نتوانسته همراه با جمعیت شهر رشد کند.
بخشی از مشکل اینجاست که تورنتو از نظر رشد جمعیتی بالاترین میزان رشد را در آمریکای شمالی دارد، بنابراین مشکلاتی که روی جوامع محلی در سراسر منطقه اثر می‌گذارند هم حادتر هستند.
با تمام این مسائل تعجبی هم ندارد که این گزارش می‌گوید تورنتو احتمالا ناراحت‌ترین شهر کانادا مخصوصا برای جوان‌هاست. با این حال همه چیز خبر بد نیست و بنیاد تورنتو همچنین سازمان‌هایی را به رسمیت می‌شناسد که سعی در اعمال تغییرات مثبت دارند. گزارش این بنیاد همچنین تغییراتی در سیاست‌گذاری را لیست می‌کند که دولت می‌تواند برای بهبود وضعیت از آن‌ها بهره ببرد.
مسئله اصلی ساختن ساختمان‌های مسکونی جدید است که هدف اصلی آن‌ها اجاره دادن خانه باشد، اما گزارش می‌گوید مسکن‌های اجاره‌ای کوتاه مدت باید قانون‌گذاری هم بشوند. یک پیشنهاد دیگر این است که دولت اطمینان حاصل کند توسعه‌دهندگان مسکن بیشتری انگیزه ساخت واحدهایی را دارند که سودده هستند اما در عین حال به بهبود بحران مسکن شهر هم کمک می‌کنند. گزارش همچنین پیشنهاد وضع قوانینی را می‌دهد که مزایای سلامتی و بیمه کارمندی به افراد مشاغل خطرناک بدهند.
هولچانسکی همچنین گفت تغییراتی باید در دموکراسی کانادا صورت بگیرد تا اوضاع بهتر بشود. او گفت سیستم عبور اول نقص دارد چون به یک حزب که اکثریت رای‌ها را ندارد اجازه می‌دهد اکثریت صندلی‌ها را داشته باشد و اغلب تصمیم‌هایی بگیرد که بیشتر رای‌دهندگان با آن موافق نیستند. او فکر می‌کند در گستره محلی هم تغییرات بیشتری مورد نیاز است و رده‌بندی صندوق‌های رای راه پیشرفت است.
او گفت: «ما تعدادی کاندیدای عالی داریم که در بسیاری از مناطق و حوزه‌ها شرکت می‌کنند و تعدادی از آن‌ها ممکن است مشابه باشند و رای‌ها را تقسیم کنند و کسی که اکثریت دوستش ندارند در نهایت برنده بشود. بنابراین معرفی کردن صندوق‌های رای رده‌بندی‌شده در درجه شهرداری کمک بسیاری می‌کند و شورای شهری بهتر می‌سازد».
