یک گزارش جدید که از سوی «Second Harvest» آژانسی که برای کاهش هدر رفت مواد غذایی فعالیت می‌کند، تهیه شده می‌گوید یک سوم ازغذاهایی که تلف می‌شود، می‌تواند از بین نرود.
بر مبنای این گزارش 58 درصد از همه مواد غذایی که در کانادا تولید می‌شود- که دربرگیرنده 35.5 میلیون تن است- از بین می‌رود یا هدر می‌رود، در حالی که حدود یک سوم از این مقدار هدر شده، می تواند به سراسر کشور برایافرادی که نیاز به مواد غذایی دارند ارسال شوند.
این گزارش با عنوان «بحران قابل اجتناب مواد غذایی هدر شده» از سوی آژانسی منتشر شده که در تورنتو واقع و کارش جمع‌آوری مواد غذایی مازاد از زنجیره مواد غذایی و توزیع آن برای پناهگاه‌ها و مراکزی است که در برنامه‌های توزیع صبحانه و کمپ‌های تابستانی فعالیت می‌کنند.
این تحقیق نشان می‌دهد 4.82 میلیون تن از غذا به ارزش تقریبا 21 میلیارد دلار در طی مراحل تهیه در کارخانه هدر می‌شود. حدود 2.38 میلیون تن از این مواد غذایی یا به عبارتی مواد غذایی به ارزش بیش از 10 میلیارد دلار، در سطح مصرف کنندگان از بین می‌روند.
در مجموع، ارزش همه غذاهایی که دور ریخته یا هدر می‌شوند در کانادا حدود 49 میلیارد دلار است. این میزان از غذا برای تغذیه همه شهروندان کانادا برای 5 ماه کافی است.
هزینه غذاهای هدر شده برای هر خانوار کانادایی در سال برابر 1766 دلار است.
در عین حال این هدر دادن‌ها به معنی آسیب‌های زیست محیطی هم هست. هر سال، غذاهای هدر شده در کانادا حدود 56.6 میلیون تن دی اکسید کربن تولید می‌کند و وقتی به امحای آنها دست می‌زنیم به تولید گاز متان منجر می‌شود که 25 بار خطرناک‌تر از دی اکسید کرن برای محیط زیست است.
بر مبنای این تحقیق هدر دادن مواد غذایی دو نوع است: یکی اجتناب‌پذیر مثل زمانی که محصول تولید می‌شود و به بازار هم عرضه می‌شود، اما خریدار پیدا نمی‌کند و دیگر اجتناب ناپذیر مثل زمانی که چیزهای ناخوردنی در جریان تولید ایجاد می‌شود مثل استخوان حیوانات که از بین می‌روند.
این گزارش شماری از علت‌های ریشه‌ای از بین رفتن و هدر دادن قابل اجتناب مواد غذایی را برشمرده است که برخی از آنها عبارتند از:
*خریدار غذا را از مغازه‌های مواد غذایی می‌خرد؛ مخصوصا وقتی با تخفیف باشد و بعد چون اضافه است آن را دور می ریزد.
*مشتریان و خرده فروشان مواد غذایی را وقتی نزدیک زمان انقضای مصرف می‌رسد دور می‌ریزند؛ در حالی که این روش‌های تاریخ‌گذاری در روند تولید هیچ ارتباطی با سالم بودن مواد غذایی ندارد و غذا هنوز قابلیت خوردن یا بخشیدن آن به فرد دیگری را دارد.
*به دلیل کمبود نیروی کار، کشاورز محصولی تولید می‌کند که برایش دیگر ارزش برداشت ندارد.
*هزاران هکتار محصول زیر کشت به دلیل کنسل شدن سفارش ارزش خود را از دست می‌دهند.
این گزارش که با همکاری 700 متخصص تهیه شده سه توصیه هم دارد که با رعایت آنها می‌توان به جای نابود کردن یا هدر دادن غذاها آنها را به دست 4 میلیون کانادایی که 1.4 میلیون نفر آنها کودک هستند و دسترسی به غذای سالم برایشان سخت است، رساند.
گفته شده عامل مهمی که مردم غذاها را دور می‌ریزند این است که فکر می‌کنند درست نیست غذای تاریخ مصرف گذشته را به دیگری بدهند. در حالی که درستش این است که مواد غذایی که قابلیت خورده شدن دارند نباید به عنوان زباله خوانده شوند و دور ریخته شوند.
در عین حال تاکید شده که توجه به تاریخ انقضا به این معنی نیست که پس از آن تاریخ غذا دیگر قابل مصرف نیست چون در واقع این طور نیست.
تنها 5 غذا هستند که تاریخ انقضای دقیق دارند و پس از آن نباید خورده شوند که شامل گوشت‌های فراوری، غذای بچه، پروتئین‌ها و داروهای نسخه شده است. در غیراین صورت تاریخ انقضا به معنی کلید تازگی یک محصول و نه سلامت آن است و معمولا خیلی محافظه کارانه تعیین می‌شود.
