در شهری که به خاطر قیمت مسکن رو به رشد و فرصت‌های شغلی با دستمزد پایین شناخته می‌شود، بعضی از ونکووری‌ها راه‌هایی نوآورانه برای ترکیب کردن مسکن و نیازهای اجتماعی‌شان پیدا می‌کنند.
یکی از امکان‌ها مسکن جمعی نام دارد که در آن چند نفر با هم زندگی می‌کنند که هم یک فضا را به اشتراک بگذارند و هم اجتماعی محلی خلق کنند که در آن منابع و کارها هم به اشتراک گذاشته می‌شود.
«جامعه مسکن جمعی» گروهی برای خانه‌های جمعی در سراسر ونکوور است. شبکه آن شامل 20 خانه در محله‌های مختلف می‌شود و همه جور آدم از دانشجو تا کارمند و خانواده و افراد مسن در آن‌ها زندگی می‌کنند.
آنیکا وروکن که با پسر چهار ساله خود و سه بزرگسال دیگر در محله استراتکونای ونکوور در چنین خانه‌ای زندگی می‌کند، می‌گوید بخشی از یک خانه جمعی بودن نسبت به زندگی کردن با هم اتاقی نیازمند تعهد و ارتباط بهتر است. یک عضو خانه مردی ناشنوا و عضوی دیگر زنی است که فقط چند ماه در ونکوور مانده چون می‌خواهد دور دنیا سفر کند.
آن‌ها با هم غذا درست می‌کنند و می‌خورند، وقت‌شان را با هم می‌گذرانند و به کارهای روزانه خانه رسیدگی می‌کنند. اگر یک نفر هفته‌ای شلوغ داشته باشد، یک نفر دیگر کارش را انجام می‌دهد، خرید می‌کند یا کمی بیش از حد معمول به آشپزی و تمیز کردن خانه کمک می‌کند.
اریک کِیس یکی از هم‌خانه‌های وروکن گفت هر کسی دلایل خودش را برای زندگی کردن در چنین شرایطی دارد. او همچنین گفت ونکوور تنها شهری نیست که خانه‌های جمعی دارد و ویکتوریا، مونترال و سن فرانسیسکو هم همگی شبکه‌های جاافتاده دارند.
البته در ونکوور قانونی هست که اجازه نمی‌دهد بیش از پنج انسان بزرگسال بدون ارتباط خانوادگی با هم در یک محل مشترک زندگی کنند و این برای خانه‌های جمعی بزرگ‌تر مشکلاتی ایجاد می‌کند. در نتیجه، تعدادی از خانه‌های جمعی، مخصوصا عمارت‌‌های قدیمی در محله‌های بالا شهر، دارند خارج از قانون زندگی می‌کنند.
