پیروزی قاطع حزب لیبرال و کرسی هایی که این حزب در سه شهر بزرگ کانادا بدست آورد ، دور از ذهن بود . نزدیک ترین رقیب لیبرالها حزب محافظه کار بود که بجز آلبرتا در سایر استانها نتوانست نتایج سال 2011 را تکرار کند و قدرت را از دست داد.
اما نگاهی واقع گرایانه تر به آمار انتخابات می تواند حقایقی چند را روشن کند. در سال 2011 محافظه کاران با کسب 5835270 رای توانستند دولت اکثریت را بدست آورند این بار آنها فقط 238 هزار رای کمتر آوردند ولی با این اختلاف نه چندان زیاد هیچ شانسی در صحنه سیاسی کشور کسب نکردند.
دو حزب سبز و پارتی کبکوا تقریبا نتایجی مشابه انتخابات سال 2011 داشتند و از این رو نقشی در تغییر آرا به سود لیبرالها نداشتند. نکته ای که شاید برتری لیبرالها را رقم زد حضور 1.4 میلیون نفر فردی بود که برای اولین بار واجد شرایط انتخابات می شدند.
حضور بیش از 1.4 میلیون نفر رای اولی و محبوبیت ترودو در بین جوانان به ویژه در شهرهای بزرگ قطعا در پیروزی کرسی های ارزشمند سه شهر تورنتو ، مونتریال و ونکوور تاثیر گذار بود.
ولی نکته ای که کمتر کسی به آن توجه کرده تغییر توازن کرسی ها از ان دی پی به سود لیبرالها در چند هفته آخر مانده به انتخابات است.
اینکه محافظه کاران و در راس آنها هارپر این بار محبوبیت چندانی در بین رای دهندگان نداشتند، کاملا واضح بود ولی واقعا ریزش آرای محافظه کاران نسبت به ان دی پی چقدر بود؟
چهار هفته قبل با مشخص شدن میزان قابل توجه بدبینی نسبت به سیاستهای محافظه کاران و برنامه های آنها برای آینده کانادا ، حزب ان دی پی گزینه اول در نظرسنجی ها بود ولی آنها در روز انتخابات به اندازه جمعیت شهر کلگری رای از دست دادند!!
کمپین انتخاباتی آنها اگر نخواهیم بگوییم بد ، ولی چندان مثبت هم نبود و بجز طرح مسئله رای دادن استراتژیک تلاشی برای جذب آرای سرگردان و رای دهندگان خاموش صورت ندادند.
نتایجی که آنها در روز انتخابات گرفتند ، محافظه کاران و هارپر را هم ناامید کرد چون او همیشه روی تقسیم آرا بین دو حزب رقیبش حساب می کرد ولی محاسبات او این بار درست نبود.
محافظه کاران در تبلیغاتشان اشاره می کردند ترودو آماده نیست ولی به واقع این رهبری حزب ان دی پی بود که برای حفظ کرسی های و آرای شان در سرتاسر کانادا آمادگی نداشت و سقوط ان دی پی به قیمت از دست رفتن قدرت برای محافظه کاران و استعفای هارپر تمام شد.
