1. خانه
  2. /
  3. اخبار
  4. /
  5. حاشیه های جشنی که نخست وزیر به آن دعوت نشده بود

حاشیه های جشنی که نخست وزیر به آن دعوت نشده بود

harpeerrr

اگر تاکنون اخبار و گزارشهای وب سایت ایرونیا و صفحه فیس بوک ایرونیا را دنبال کرده باشید، قطعا متوجه شده اید وب سایت کمتر در مسائل سیاسی روز جهان وکانادا ورود کرده و ترجیح داده حدالامکان فارغ از سیاست به دیگر مسائل مهم روز بپردازد.

با این حال حضور نخست وزیر استیون هارپر در مراسم جشن بنیاد کانادا بازخوردهایی در جامعه ایرانی ونکوور داشته که بد نیست به برخی از آنها اشاره شود.

این حضور مورد انتقاد برخی از ایرانیان قرار گرفته و آنها با اشاره به سیاستهای اخیر دولت فدرال در زمینه تصویب قوانینی که شرایط را برای مهاجرین سخت می کنند و یا بسته شدن سفارت ایران و مشکلات و هزینه هایی که ایرانیان برای کارهای کنسولی متحمل می شوند ، کل حضور نخست وزیر در این مراسم را زیر سوال برده اند.

در عین حال یکی از وب سایتهای فارسی ونکوور هم  با طرح سوالی عجیب با این مضمون که ” آیا با دعوت از نخست وزیر برای شرکت در جشن نوروز موافق بودید یا نه ” بدون در نظر گرفتن پروتکل حضور مقامات ارشد دولتی در چنین مراسمهایی ، قضاوت در مورد ماحصل این جشن را مبهم تر کرده است.

شاید بهتر باشد قبل از هر چیز به دو نکته اشاره شود:

ابتدا اینکه بنیاد کانادا و ایران ازنظر بار سیاسی در سطحی نیست که از نخست وزیر کانادا برای حضور درجشن نوروز دعوت کند.

حضورآقای استیون هارپر در مراسم به صلاحدید و انتخاب خود ایشان و از طریق آقای جان وستون به اطلاع مدیریت بنیاد کانادا و ایران رسیده و البته این موضوع طبق روالی که در تمام کشورهای دنیا وجود دارد ، تا آخرین لحظات از اطلاع عموم پنهان ماند.

پس این توهم که تشکلی در حد بنیاد کانادا و ایران توانایی دعوت از نخست وزیر و چند تن از اعضای کابینه را داشته ، نباید دستمایه انتقاد از برنامه قرار گیرد.

نکته دوم شرایط برگزاری این مراسم است که باتوجه به حضور بالاترین مقام  سیاسی کانادا ، قطعا دچار تغییر شد. معمولا در تمام دنیا زمانی که یکی از مقامات ارشد در مراسمی بدون تدابیر امنیتی ضروری از پیش مهیا شده (توسط میزبان) حضور پیدا می کند ، نیروهای امنیتی چه روی صحنه و چه در پشت صحنه کنترل برنامه را از ساعاتی قبل در اختیار گرفته و در تمامی جزییات دخالت می کنند.

بهم خوردن برنامه زمانی اجرای جشن بنیاد کانادا و ایران و همچنین کنترل لیست میهمانان توسط مامورین و عدم پذیرش برخی از آنها علیرغم تهیه بلیط و حضور در محل و دکوربندی تریبون مراسم از جمله مواردی است که نشان می دهد شرایط برگزاری مراسم تاحدی از کنترل میزبان خارج بود و البته این امری کاملا عادی است .

گذشته از این دونکته مهم ، هرچقدر “سیاستهای دولت فدرال و حزب محافظه کار” در قبال مهاجران و البته ایجاد دردسر برای ایرانیان داخل و خارج کانادا در انجام  امور کنسولی و دریافت ویزا” قابل انتقاد” است ، “حضور” نخست وزیر هارپر می تواند از چند جنبه قابل اعتنا – ونه قابل انتقاد –باشد.

آقای هارپربدون شک انگیزه های شخصی و سیاسی برای این دیدار داشته و به عنوان شخص اول کانادا اجرا کننده سیاست هایی براساس خط مشی حزبی و ملی و صد البته راهکارهای ارائه شده ازسوی اعضای کابینه و مشاوران ویژه است .

او در سخنرانی کوتاهش در این مراسم ، موضع گیری قبلی دولت درقبال حکومت ایران را تکرار کرده و عملا حرف تازه ای در این زمینه نداشت.

اما اشاره او به منشور حقوق بشر ، تاریخ ایران ، دستاوردهای ایرانیان در قرون گذشته وجشن نوروز و در کنار آنها تلاش ایرانیان در کانادا ونقش کامیونیتی در جامعه چند فرهنگی کانادا  از مواردی بود که شاید کمتر در طول این سالها از چنین تریبونی خطاب به ایرانیان مقیم کانادا بیان شده بود.

از طرفی او برای بیان پیام خود جشن نوروز ونکوور را انتخاب کرده بود و با انتشار این اظهارات در رسانه های خبری ، جامعه ایرانی ونکوور به عنوان یکی از فعالترین کامیونیتی های ایرانی کانادا مورد توجه قرار گرفته و به عبارتی ” رسانه ای ” شده است و ارزش این قضیه اصلا نباید نادیده گرفته شود.

بدون شک اگر جامعه ایرانی و به ویژه جامعه ایرانی ونکوور بزرگ چنین حضوری را به فال نیک بگیرد و اعتباری که نخست وزیر کانادا برای فعالیت های آنها در زمینه های مختلف وهمچنین بزرگترین جشن ملی شان قائل شده را مهم و باارزش تلقی کند ، می تواند با راهکارهایی به مراتب موثرتر از قبل در جهت رشد واعتلای خودش گام بردارد.

یکی از این راهکارها شرکت موثر و همگانی در انتخابات و به ویژه انتخابات پیش روی فدرال در پاییز امسال است .

متاسفانه فضای سیاسی لااقل یکصد سال اخیر ایران به گونه ای بوده که اکثر افراد ناراضی از شرایط سیاسی اولین گزینه برای واکنشی سیاسی را دشنام دادن و یا بیان شعار “مرگ بر …” می دانند .

ولی شاید وقت آن رسیده باشد در صورت عدم رضایت از سیاست های حزب حاکم ، حضوری فعال در عرصه سیاسی داشته باشیم و یا لااقل در انتخابات حرفمان را با رای که به صندوق می اندازیم بزنیم.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

[recent_post_slider design="design-1"]

اشتراک در خبرنامه

با ثبت نام در خبرنامه همیشه در جریان آخرین آگهی ها باشید.